Als kind keek ik op tegen volwassenen. Want die waren wijs. Die pesten niet, die weten dat je iedereen in hun waarde moet laten. Die snappen dat iedereen anders is.
Volwassenen en in het bijzonder Papa's en Mama's die weten alles.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat dit zeker niet het geval is. Dat volwassenen niet alles weten en zelfs je ouders niet alles weten, dat kun je ze nog vergeven. Wie weet er nou alles? Maar dat volwassenen zo enorm kinderachtig kunnen zijn. Dat is een tegenvaller.
Na de middelbare school valt het op je beroepsopleiding al op dat er nog gepest wordt, studenten hun huiswerk niet maken als het niet echt moet en onder stages uit proberen te komen. Je zou denken dat ze leren voor zichzelf. Maar dat gaat lang niet voor iedereen op. Er zijn zelfs studenten die andere studenten pesten. Omdat ze puisten hebben, of ander soort kleding dragen of omdat ze stotteren. ´Wordt eens volwassen´ denk je dan.
Dan ga je werken, je vindt een baan, doet mee met de volwassenen. Je moet nog veel leren. Tot je verbazing, of tot mijn verbazing, misschien wisten jullie dit allemaal al, blijken er op het werk allemaal aparte groepjes te zijn. Het is net school. Niet ieder groepje kan zomaar bij elkaar. Je moet oppassen waar je gaat zitten in de kantine met je broodtrommeltje. Vijftigers die hun offertes niet willen laten uittikken door Ylena. Want Ylena zit tijdens de lunch altijd met John van de productie. En dat is toch zo'n eikel.
Het zou me niet verbaasd moeten hebben, maar wisten jullie dat op een schoolplein ook een strakke hiërarchie heerst? Het is 'The Godfather' zonder mannen en zonder geweren. Vrouwen houden meer van een koude oorlog. Met blikken en af en toe een sneer.
Dat moeders ook zo waren, ik had zo gehoopt van niet. Moeders, dat zijn toch die vrouwen die zo graag een kindje wilde en nog een. En die dan lekker tutten met die kindjes en ook nog wat opvoeding doen. Allemaal maatschappelijk/wetenschappelijk verantwoord enzo. Ze zijn tegen kleurstoffen en suiker en Cartoon Network. En ze hebben allemaal het beste voor met hun kinderen. En: ze geven altijd het goede voorbeeld.
Not.
Moeders zijn vrouwen en vrouwen zijn mensen.
Zo zijn er vaste groepjes op het schoolplein. Je hoort erbij of niet. Of je wilt er niet bij horen, dat kan ook. Op het schoolplein heb je het eerste groepje bij de deur van de ingang van de school, meestal met dubbele kinderwagen. Dat zijn de moeders die denken dat kinderen en schooljuffen door een ienieminie-gaatje zo de school uit fladderen. Dat 200 kinderen geen ruimte nodig hebben om de school ook daadwerkelijk te verlaten. Waarschijnlijk zijn ze bang dat als ze iets verder van de ingang gaan staan hun kind weg fladdert en ze hem of haar nooit meer vinden.
Dan heb je de moeders (hier doen ook vaders aan mee) die aan het raam van de klas waar hun kind in zit gekluisterd staan. Inclusief tikken op het raam. Het is nog geen 12 uur en de juf is nog bezig. Desondanks zwaaien ze alsof ze hun kind drie weken niet gezien hebben. Deze ouders staat bij het afscheid 's ochtends ook nog 20 minuten door het raam afscheid te nemen.
Deze twee categorieën zijn irritant, maar niet schadelijk. Ze zeggen je vriendelijk gedag en zwaaien naar je als je ze ergens anders tegen komt. Ze maken een vriendelijk praatje met je en lijken ook oprecht geinteresseerd.
Dan heb je moeders die in echte groepjes staan verdeeld over het schoolplein.
Er is het alom bekende groepje in joggingpak/huispak. Voor je denkt: wat een sportieve moeders, zo zien ze er niet uit... Een paar dragen een legging, maar dat zou eigenlijk verboden moeten worden. Ik bedoel: er zijn kinderen bij.
Een stukje verder staat een ander groepje, het elite-groepje. De hoog opgeleide moeders met een heuse carrière die dit ook graag willen laten zien. Qua kleding herken je ze aan hun broekpak, al dan niet de krijtstreep versie. Hoge hakken eronder, als ze een riem dragen, heeft die dezelfde kleur als hun schoenen. Ze kijken constant op hun horloge en staan daarbij ongeduldig met 1 hak te tappen. Hun kinderen herken je ook zo. In plaats van een rugzak van Angry birds of de Muppets hebben ze een tasje van Lacoste. Over hun jas van Lacoste met daaronder een shirt van Lacoste en daaronder een broek van Lacoste. En je raadt het al, daaronder schoenen van: precies. Het groepje moeders praat niet met elkaar. Ze kijken alleen ongeduldig.
Ver van het elite-groepje, een beetje aan de rand van het schoolplein, staat een ander groepje. Een groepje waar je alleen met zonnebril naar kan kijken vanwege het zeer geblondeerde haar. Strakke spijkerbroeken en hippe schoenen horen daar helemaal bij. Ze praten weinig, ze zitten namelijk allemaal op hun Blackberry, Iphone of Samsung met elkaar te pingen en Whatsappen tegelijk.
Dan heb je het groepje Christelijken. Christenen zoeken elkaar overal ter wereld op, dus waarom niet op het schoolplein? Ze zetten nog net geen nederzetting neer, maar je hoeft ook niet te denken dat je er zomaar bij kan gaan staan. Tenzij je je wilt bekeren natuurlijk, dan ben je altijd welkom. Ook deze groep is simpel te herkennen: geen make-up, haren in de natuurlijk kleur (grijzig dus) en in een staart of knot. Sommige zijn wat hipper, die hebben hun haar los of zelfs kort geknipt! Gelukkig dan nog steeds herkenbaar aan de spijkerrok en het spijkerjasje met daaronder een hoog gesloten blouse en de platte schoenen maken het af. De Die-Hard Christen is dan ook nog zwanger of net bevallen.
Tussen al deze groepen in staan de Oma's. Soms met z'n tweeën, maar meestal alleen. Ze wachten geduldig op hun kleinkinderen. Ze hebben al een plastic tasje bij zich, voor de zekerheid, voor als er spulletjes mee naar huis mogen. Je herkent ze aan, dit is simpel: grijs haar en rimpels. Zoals een Oma eruit ziet zeg maar. En je kunt het begrijpen, zij hebben jaren in deze brij van moeders gestaan en staan er nu gewoon wéér.
Verder vind je op het schoolplein een enkele hippie, een verdwaalde vader, wat oppasmoeders en mijzelf.
Maar de schrik van de schoolpleinmoeders staat niet óp het schoolplein, maar ervoor. Deze groep staat bij de poort. Je moet langs ze als je het schoolplein op wilt.
Je kunt ze haast niet zien door de haag van rook. Maar als je goed kijkt, zie je dat ze of staan naast hun scooter, of erop zitten. Hun haar is kort en geverfd in een 'coupe soleil'. Ze roken al sinds hun 16e, dat zie je aan hun gezicht.. beetje gelig en gerimpeld. Ze kijken alsof ze net iets zuurs hebben gegeten. En als ze je aankijken, dan schrik je pas echt. Ken je die film 'The exorsist'? En dat lieve meisje waar dan ineens de duivel in naar voren komt? Nou zo'n blik ongeveer. Deze groep is graag kritisch. Met elkaar zijn ze het natuurlijk altijd eens, maar menig moeder die langs loopt ontkomt niet aan hun blik en bij pech ook niet aan hun commentaar. Zo kun je ineens achter je horen : 'Moet je die schoenen zien!' En als je je omdraait, dan kijken ze je aan met een blik van 'wat?!'. Als je ze te lang blijft aankijken dan zeggen ze dat ook: 'Wat?!' Ik onderdruk dan altijd maar de neiging om ze te corrigeren door te zeggen: 'Wat zegt u?'. Er zijn mensen die omlopen om via de andere ingang te gaan, waar dit groepje niet staat. Zo erg is het.
Ik ben nieuw op het schoolplein. Nu niet meer echt nieuw, maar nieuwer dan de meeste andere moeders. Je krijgt niet vaak kinderen die 5 en 7 zijn en dus in groep 3 en 4 zitten. En daar sta je dan, je totaal niet bewust van de schoolpleinettiquette.
Zo heb ik per ongeluk een jongen van een jaar of 10, die eerst mij en daarna bijna mijn kleine meid van haar sokken reed, gezegd af te stappen. Dat deed hij niet en kwam nog een keer langs scheuren. Dus ik heb hem even gestopt door voor zijn fiets te gaan staan, met gevaar voor eigen leven overigens, want hij ging als de duivel. Bleek dit een zoon van het rookgroepje bij de ingang te zijn! Woeps.
Je scoort ook geen punten als je naast het groepje Christelijke moeders bijna over je eigen veters struikelt en net hoorbaar 'verdomme' mompelt.
En toen ik vroeg of Sam niet even aan zijn Oma moest vragen of hij wel bij ons mocht eten en het bleek zijn moeder te zijn, kon ik het joggingpak groepje ook wel op mijn buik schrijven.
Ik ben hondentrainer, dat kun je ook 'Kynologisch gedragstherapeut' noemen, maar ik gok dat ik het daar niet mee ga redden bij het elite-groepje.
Mijn grootste fout is geweest, denken dat er geen groepjes waren. Dat je 'at random' bij ieder groepje kan gaan staan. Want je ziet het niet en op het rookgroepje na, hoor je het ook niet, maar er heerst een koude oorlog tussen de groepjes. Welk groepje organiseert dit jaar het feestje voor de juf? Wie stemt op wie bij de verkiezing voor de ouderraad? Welke ouder heeft het beste kind in lezen of rekenen of schrijven of allemaal? Wiens kind verteld altijd aan de juf wie er stout zijn geweest? Wie verzameld de meeste flessen voor de arme kindjes? En wie mag meehelpen met het kerstfeest dit jaar? En welke ouder heeft gestemd voor een vrije dag met het suikerfeest?
Deze groepjes laten dit allemaal niet aan het toeval over. Ons schoolplein is als het binnenhof in Den Haag gekruist met een willekeurig plein op Sicilië. Politiek en (karakter)moord zijn aan de orde van de dag.
Echt gezellig hoor, je kids van school halen!
Zo liep ik vorige week het schoolplein op in de gietende regen en hoorde achter me 'tssss zie je waar ZIJ geparkeerd heeft?' Mijn auto stond aan de overkant van de weg op een plek waar je eigenlijk niet mag parkeren, maar waar niemand last van je auto heeft. Gezien de gietende regen en de katjes in de auto die net van de dierenarts af kwamen vond ik het gerechtvaardigd daar mijn auto neer te zetten voor een paar minuutjes. Of je daar ook echt niet mag parkeren weet ik eigenlijk niet, ik heb nog geen bord gezien. Maar haast niemand doet het. Ik draai me om, kijk de coupe soleil in kwestie aan. Ik haal adem, draai me om en loop verder. Ik hoor ze lachen. Ik adem nog een keer diep in en weer uit. 'Ik ben de wijste' zeg ik tegen mezelf. En bedenk me nog dat er kinderen bij zijn. Geef je kinderen het goede voorbeeld. Dooooorlopen.
In mijn hoofd bedenk ik wat ik eigenlijk had willen doen.. had ik dat gedaan dan had ik voortaan bij het groepje 'viswijven' moeten gaan staan, of erger het groepje 'eerder veroordeeld voor geweldsdelicten'.
