Vrouwenstreken

Mijn vader heeft twee dochters en een vrouw natuurlijk.
Toen ik vertelde wat onze kleine meid deze week had uitgespookt zei hij dan ook meteen: 'Sja, dat zijn vrouwenstreken!'. En verdomd, hij heeft gelijk.

Na twee weken vakantie is het voor de kids altijd weer even wennen thuis. Ze zijn veel bij hun moeder geweest, leuke feestdagen gehad, lang opblijven en veel spelen. Thuis is het weer op tijd op, ontbijten, naar school en op tijd naar bed. We eten ook weer 'gewoon eten'. Geen gourmet, pannenkoeken en frietjes in 1 week. Dat vraagt wat aanpassingsvermogen. Waar hij een grote mond geeft (en daarna meteen sorry zegt), geeft zij je een blik waar je haast dood van neer zou vallen. Een sorry kun je vergeten.
Hij stampt op de trap of gooit toch met de bal door de kamer. Zij doet haar armen over elkaar en vertikt om nog iets te doen.

Ze heeft ook nog een andere tactiek, volgens mij speciaal ontwikkeld om mij op de kast te krijgen: me vertellen wat ik moet doen of vragen waarom ik iets doe. 'Waarom smeer je de boterhammen met dat mes, we hebben toch ook een ander mes?'
'Je kunt beter die andere bekers pakken, die zijn leuker.' 'Waarom doe je de boter zo dik?' 'Smeer papa zijn boterham ook maar alvast, dan kan hij zo meteen eten.' 'Pak je even mijn tas in?' 'Margje, pak je mijn jas nog van de kapstok? Ik sta hier al de hele tijd te wachten. En als je dan mijn jas pakt, pak dan meteen die van mijn broer.'
Tussen de middag herhaalt zich het hele tafereel. Ik krijg les in hoe ik de bordjes op tafel moet zetten, tot welke hoogte de melk in de bekers moet (dit schijn ik al tijden verkeerd te doen) en krijg tips over welk fruit ik beter kan kopen en wanneer. (want peren doen er langer over om rijp te worden)
Tijdens de lunch vertikt ze het om haar brood op te eten. Met moeite krijg ik er in drie kwartier 2 boterhammen in, een beker melk en een stuk fruit. Dat was wel 40 minuten vragen of ze wou eten. Waarbij ik toch de melk niet goed had ingeschonken, ik het verkeerde vlees had gekocht en de chocoladepasta een raar smaakje had.
's Middags begint ze al bij het terug lopen naar huis: 'Waarom stond je naast de moeder van Anna op het schoolplein?' 'Waarom lopen we altijd zo terug?'
Ik had me voorgenomen het nooit te zeggen maar ik doe het toch: 'Daarom!'
'Maar Margje, 'daarom' is helemaal geen antwoord!'.
Dat kan ik weerleggen. 'Daarom is reden, maar +wel een antwoord, het is een kort antwoord en je hebt er niets aan, maar het is wél een antwoord!'
'Niet'
'Wel'
'Niet'
'Wel'
'Niet'
'Daarom is wél een antwoord en daarmee is het klaar!' zeg ik streng en iets harder dan nodig.
Ik krijg een vernietigende blik en zie haar lippen het woord 'niet' maken. Ik besluit dat ik dat niet gezien heb. Ik spreek mezelf nog even streng toe. Wedijveren met een kind van net 6 over of 'daarom' een antwoord is en dan nog boos worden ook, ben ik nou volwassen?

De volgende dag hebben we het 'geval toetje'.
Al een paar dagen een uitdaging. Ze kan kiezen uit twee soorten vla. Ze wil ze geen van beide. Maar het is zuiveldag vandaag. Ik vraag haar om te kiezen, ze kijkt me boos aan en zegt nog een keer 'geen-van-beide!'. Mijn geduld is aardig op. Ik zeg dat ze kan kiezen en dat ik anders kies, maar dat ze toch een toetje moet eten. Ik krijg geen antwoord. Prima. Haar broer wil graag Vlaflip, haar vader ook en dus is het pak leeg en krijgt zij Bolletjesvla. Zodra ze het bakje voor haar neus heeft word ze boos. Want net toen ik het inschonk voor haar had ze willen zeggen dat ze Vlaflip wou, maar dat was ze vergeten. Ik geloof er niks van en zeg dat ze pech gehad heeft, ze heeft kunnen kiezen, ze koos niet en dus heeft ze nu bolletjesvla. Eet smakelijk.
En hier dames en heren is waar papa denkt, 'kom laat ik het eens oplossen'. Dat dacht papa niet vóór dat ik drie keer had gevraagd wat voor toetje zijn dochter wou, of toen ze geen antwoord gaf, of toen ik toch maar bolletjesvla in schonk, nee dat dacht meneer uitgerekend nu. Hij neemt een grote hap van zijn bakje vlaflip zodat er minder in het bakje zit en ruilt hem om met de bolletjevla van dochterlief. 'Zo beter?' vraagt hij. Met een uitgestreken glimlach naar mij zegt ze 'Ja pappie, dankjewel!'.
Van binnen ontplof ik en ik zeg zo rustig als mogelijk dat dit me nou niet zo'n goed idee lijkt. Maar het leed was al geschiedt, ik kook rustig verder in mijn eigen sop gaar.
De toetjes zijn op. Papa gaat boven nog even wat pakken.
De kleine meid komt naast me staan en vraagt met een heel lief stemmetje: 'Margje, ga jij zo met mijn broer naar basketbal of gaat papa mee?'. Ik zeg dat ik waarschijnlijk ga. Ze kijkt me aan en zegt: 'Oh joepie, dan ben ik lekker met pappie..'. Ik geef mijn breedste glimlach terug en zeg 'Ja, fijn.' Ik denk hele andere dingen.
'S avonds heb ik het er nog met hun vader over. Hij begreep wel dat het minder handig was, maar ze heeft toch haar toetje op gegeten en daar gaat het toch om? En verder is gewoon een meid.

De volgende ochtend word ik goed geobserveerd terwijl ik de tassen in pak voor school. Er gaat een pakje drinken in en voor allebei een mandarijn. Ze ziet me de tassen inpakken en wegzetten. Even later vraagt ze aan haar broer: 'Weet jij wat we meekrijgen naar school?' Hij zegt 'nee' en gaat verder met waar hij mee bezig was. Dan vraagt ze het opnieuw 'Vraag anders even wat we meekrijgen naar school als lekkers'. En dat doet hij. Ik antwoord met 'een mandarijn' en hij begint meteen te protesteren. 'Ik lust die mandarijnen niet, er zitten pitjes in en sommige zijn zuur!'.
En wie zit er met een grote grijns op haar gezicht?
Precies..

De dag erna was het over. Ik werd weer geknuffeld, ze at haar toetje en wou zelfs wat meer. Ze wilde spelletjes spelen en was lief voor haar broer.
Helemaal over.
Net 6, maar al helemaal een echte meid!

Een jaar voorbij

2013. Vorig jaar om deze tijd had ik al veel over de kinderen gehoord, maar ze nog nooit gezien.
3 februari 2012 ontmoette ik de kids. Hun moeder was erbij, dat was fijn voor ze. Hun papa had een nieuwe vriendin. Best eng.
W. was vooral heel opgelucht dat ik geen haakneus had en ook nog eens aardig was. Want als ik ging trouwen met hun vader, dan was ik een stiefmoeder. En stiefmoeder, over het algemeen krengen. Weet iedereen, sprookjes vertellen dat al.
Vanaf toen ging het snel. Vriendlief en ik hadden afgesproken het rustig aan te doen, voor de kinderen. Maar daar wilde de kinderen niets van weten. De tweede keer dat ik er was vroegen ze of ik wilde blijven logeren. Drie weken heb ik dat afgehouden. Toen heb ik ze toch eens gevraagd waar ze dachten dat ik dan zou slapen. 'Bij papa in bed natuurlijk!' Oké, zo wijs waren ze dus! Ze vulde het nog even aan met: 'Mama sliep ook naast papa, maar mama woont hier niet meer, dus kan jij er gewoon slapen.' Logisch.
Van 1 nachtje kwamen we al snel meer nachtjes en we hadden het gewoon leuk met elkaar. Ik ging nog wel eens in mijn eigen huis slapen, maar dat beviel de kinderen niet, vriendlief niet en mij ook niet. Al snel ging ik niet meer weg.
En als ik toch thuis was, konden ze tussen de middag ook thuis eten in plaats van overblijven. En met het nieuwe schooljaar is ook de naschoolse opvang gestopt. En zo ben ik in pakweg 7 maanden van kinderloos naar verzorgen van twee kids gegaan! En wat ben ik gek geworden op die twee dondersteentjes!

In December konden we het gehele samengestelde gezin idee eens goed testen. Beide kids jarig, precies twee weken van elkaar en daarnaast Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw.
Er zijn dingen waar je je moeilijk op voor kunt bereiden. Je doet je best, maar hoe het uiteindelijk gaat uitpakken, dat weet je niet. Dit waren massa's 'eerste keren'.
Mijn zus leeft altijd met mij mee en is hartstikke partijdig. Ze is altijd voor haar zus en tegen de rest van de wereld. Zoals het hoort dus. Overigens is dat geheel wederzijds.
Samengestelde verjaardagen van de kids zijn namelijk best raar. Voor de kinderen maak je er 1 groot feest van. Maar dat betekend dat hun moeder met heel mijn familie moet dealen en dat ik met de hele familie van hun moeder moet dealen. Het huis waar ze vroeger met zijn vieren in woonde, daar woon ik nu. Ik doe nu de deur open, schenk koffie en thee en vraag wie er gebak wil. Nogal een verandering in rollen. En dat gaat niemand in de koude kleren zitten.
Ook de kinderen niet. Ze zien dat het eigenlijk heel goed gaat, mama met vriend en papa met Margje en alle familie van iedereen bij elkaar. Iedereen is aardig en lacht.
Dus hadden de kids een idee. Als mama en haar vriend nou gewoon bij ons kwamen wonen? Prima idee toch? En zoonlief vond eigenlijk wel dat de vriend van mama (laten we hem R. noemen) heel goed bij mij paste! We leken wel verliefd, zo vertelde hij.
'S Avonds was het toch een beetje huilen. Want mama ging weer naar huis en we hadden het zo gezellig gehad.

Verdriet op kinderbekjes breekt je hart. Bijna zou ik willen dat hun vader en hun moeder het konden bijleggen en dat ze samen weer gelukkig konden worden. Dat de kids dan niet meer verdrietig hoefde te zijn. Dat ik niet meer de vraag zou krijgen of ik alsjeblieft wil beloven dat ik altijd van papa zal blijven houden en dat ik niet weg zal gaan. Of dood.
Ik ga niet weg en hopelijk ook niet dood. En ik zal altijd van hun papa houden, daar zal ik alles aan doen.

De kids raken zo ook nog eens precies de gevoelige snaar van bonusmoeder zijn. Eigenlijk ben je namelijk niet nodig. Je bent er alleen maar bij omdat twee andere mensen er niet meer samen uitkwamen. Je bent mogelijk gemaakt door verdriet en pijn en narigheid.

En toch, ondanks de dagen die zo leuk en zo lastig tegelijk zijn, zou ik het voor geen goud willen missen.

Ik ben wel heel blij met mijn zus, waar ik zonder me in te houden zo af en toe eens lekker mag mopperen over hoe moeilijk ik het eigenlijk wel niet heb! Lekker egoïstisch mopperen en schelden en dan nog groot gelijk krijgen van mijn zus ook!
En dat werkt zo goed dat je daarna weer heel goed kan relativeren en je in kan leven in anderen.
Want ieder verhaal heeft net zoveel kanten als mensen die deel uitmaken van het verhaal.