Kerst komt eraan, iedereen is weer in positieve sferen. Mensen geven geld uit als water aan lekker eten en kadootjes.
Natuurlijk heel erg leuk, al die positiviteit en goed voor de economie enzo, maar ik krijg er altijd een beetje braakneigingen van.
Daarom dit keer een blog geweid aan alle vervelende, irritante en tenenkrommende eigenschappen van kinderen of momenten met kinderen.
Dan denk je misschien 'nou wat negatief zeg! Wat is er nou leuker dan kinderen?' Of je denkt: 'Ja hoor eens, dan had je maar geen bonusmoeder moeten worden.'
Daar kan ik heel simpel op antwoorden: weinig dingen zijn leuker dan kinderen, maar ook weinig dingen kunnen zo goed het bloed onder je nagels vandaan halen dan kinderen.
En zoals mijn moeder zou zeggen: 'Kinderen neem je niet, die krijg je.'
Ik heb het zojuist even bijgehouden, in het laatste kwartier is mijn naam 11 keer gevallen. In alle 11 gevallen gevolgd door een vraag. Ik geef enkele voorbeelden.
'Margje, mag ik een snoepje?'
'Maar Margje, waarom mag ik dan geen snoepje?'
'Margje.. Margje.. Maaaaarrrgje! hoorde je me niet of zo?'
'Margje, waarom zet jij je schoenen eigenlijk voor die van mij?'
'Margje, wat gaan we eten?'
'Maar Margje, je weet toch dat ik dat niet lust?!'
'Margje, waarom schenk je mijn beker melk zo vol?'
'Margje, mag ik op de N?'
'Margje, waar zijn mijn stiften?'
'Margje, wil je even een blaadje voor me pakken?'
En zo kan ik gerust nog wel even doorgaan.
Ik ben hondentrainer en leer mijn cursisten altijd de naam van hun pup alleen in positieve zin te gebruiken en hem niet zo vaak te herhalen. Dan luisteren ze er namelijk niet meer naar. Ik geloof dat dit ook zo bij mensen werkt.
Mijn naam wordt niet altijd gevolgd door een vraag, maar ook regelmatig door advies.
'Margje, als je mijn brood smeert, dan moet je de boter wel goed over de boterham verspreiden, want daar, links onder, voor jou rechts, daar zit maar heel weinig. Zie je wel?'
'Margje, je kunt de poesjes beter nu eten geven, ze zeiden net tegen me dat ze honger hebben.'
'Margje, je doet teveel tandpasta op mijn tandenborstel. Het bolletje tandpasta moet zo groot zijn als een erwt. Kijk, dit is groter dan een erwt en hij is ook nog eens plat aan 1 kant. Een te grote plat gestampte erwt. Zo hoort het niet.'
Oke, om de laatste kan ik ook best lachen. Maar er word mij ook gevraagd waarom ik eigenlijk eerst mijn rechterschoen aandoe en dan pas mijn linker. Waarom ik boodschappen doe op maandagmiddag. En wat ik eigenlijk doe als zij naar school zijn, dan heb ik toch alle tijd?
Mijn vader zegt altijd: 'leren is herhalen'.
Hij had er wel eens bij mogen zeggen dat dit betekend dat je maanden achter elkaar iedere dag hetzelfde moet herhalen. Niet met ballen in huis spelen, natte schoenen in de gang uittrekken, niet op Biko springen, boven je bord eten en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar met stip bovenaan mijn ergernissenlijstje staat toch wel 'dingen aan me vragen terwijl ik bezig ben'.
Standaard iedere dag, als ik met mijn handen vol sta met kleurwerken, tassen en de hondenriem, krijg ik de vraag of ik even hun jas wil ophangen. En iedere dag zeg ik weer: 'kijk ik heb mijn handen vol, dat gaat nu even niet.'
Als ik sta te koken, pannen op het vuur, afzuigkap aan, dan komen de vragen of ik even hier naar wil kijken, of even naar dit verhaal wil luisteren. En die vragen komen vanuit de woonkamer. Ik kan ze dus niet verstaan, loop uit de keuken om te vragen wat er is krijg dan te horen 'Wist je dat Mario ook in Luigi kan veranderen?'
Probeer is een boek te lezen, of een simpel tijdschrift. Lukt niet.
Als ze al geen vragen aan je hebben, dan gaan ze dingen doen die niet mogen, je hebt namelijk niet je gehele aandacht bij de kinderen. Slimme wezens zijn het.
Laat ik afsluiten met het hoofdstuk: smoesjes.
Als het tijd is om hun kamer op te ruimen, dan hebben we eerst niet zo'n zin. Daarna kunnen we het niet alleen. Dan komen de fysieke ongemakken: 'ik heb hoofdpijn, buikpijn, ben misselijk, moet naar de wc.'
Over dat naar de wc moeten. Dat moet altijd vlak voordat je weg moet. Je vraagt het tien minuten voor je weg wilt, maar dan moeten ze niet. Nee, ze moeten als je weg moet. En dan moeten ze 9 van de 10 keer ook nog poepen.
Gisteren hoorde ik mijn naam voor de, gok ik, 376e keer die dag. Geen vraag, maar een hele lieve zin. 'Margje, ik hou van jou.'
donderdag 13 december 2012
donderdag 22 november 2012
Lang Leve Klittenband
De kinderen hadden van hun moeder voor de Grote vakantie beide een opdracht gekregen.
Zij zou leren goed te fietsen zonder zijwieltjes en hij zou leren veters strikken.
Beide hebben hun diploma hiervoor behaald, mét bijbehorend kadootje!
Na de vakantie weer tijd voor school. Gympen bleken helemaal uitgelopen te zijn, maar wat een geluk, we hadden nog een paar hele goede stoere jongensschoenen liggen, precies de goede maat. Met veters, dat wel.
Hun vader waarschuwde me nog: 'Met veters, dat is niet zo handig.' Een opmerking die ik ter harte had moeten nemen. In plaats daarvan wuifde ik de opmerking achteloos weg 'Ach hij heeft zijn veterstrikdiploma gehaald. En van oefenen leert hij juist.'
Ik vond het zeer opvoedkundig van mezelf eigenlijk. Nou dan zouden we wat meer moeten doen om zijn schoenen aan te krijgen? Dat doe je voor je kind!
En ik ergerde me toch al zo in de schoenwinkel. Haast geen schoen te vinden zonder sluiting van klittenband. Wat natuurlijk na twee maanden los laat en dan heb je schoenen die niet meer dicht kunnen.
Maar wat wist ik er eigenlijk van?
He-le-maal niets!
Soms kun je als bonusmoeder een frisse kijk op zaken geven. Soms kun je gewoon beter luisteren naar wat een ervaren ouder te vertellen heeft.
En uiteraard: van te voren staat er niet bij of jij nou die frisse kijk hebt, of dat het vooral een naïeve kijk op de betreffende zaak betreft.
Vol goede moed laat ik de schoenen zien. 'Mooi he!'
Antwoord: 'Ze zijn met veters en ik vind ze stom.'
Uiteraard liet ik mij niet ontmoedigen.
'Stom? Het zijn schoenen die mensen in het leger ook dragen. Heel stoer dus. En je kan nu veters strikken, je hebt je diploma gehaald!'
Dat hele leger verhaal, dat was best stoer. Maar dat veters strikken...
'Ik heb nog helemaal mijn diploma niet gehad hoor, alleen het kadootje van mama.'
Ik moest even nadenken. 'Maarre.. als jij het kadootje hebt gekregen, dan kan je veters strikken. Zo niet, dan moet je het kadootje eigenlijk weer teruggeven tot je wel je veters kan strikken.'
Boze blik en het kadootje stond bij mama en alleen als hij óók het diploma had, dan moest hij kunnen veters strikken. Met andere woorden: veters ga ik niet strikken en zie jij dat kadootje maar eens terug te krijgen, want het staat bij mama.
En dan maak ik ook nog een superblunder.
De manier waarop hij zijn veters strikte kende ik nog niet. Hij maakt eerst twee lusjes en doet daar dan een knoop in. Dus ik zei 'wat doe je nou? dat is een rare manier van veters strikken.' Ik had moeten zeggen 'aparte' of 'andere', maar net nu was ik niet zo diplomatiek.
Hartverscheurend gehuil. 'Zhoho heb ik het vahan maahhmhhhaaa geleerheeeheeerd.'
Woeps.
Ik en mijn grote mond.
Ik bied mijn excuus aan, zeg dat ik het niet zo bedoelde en dat dit natuurlijk ook een heel handige manier is om veters te strikken.
Het heeft middagen, uren geduld, 1653 keer voordoen, 1878 keer na laten doen en precies 1 blunder gekost. Dan komt papa thuis. We zijn nog aan het oefenen.
En met 1 opmerking, leert papa even hoe het moet.
Hij staat even te kijken en zegt dan: 'Nou, let eens op, je maakt dus met 1 veter een konijnenoor, daar haal je de andere veter omheen, dan maak je het andere konijnenoor door die veter en onderdoor te halen en dan trek je aan. Zie je, zo.'
Zoonlief kijkt er eens naar, pakt de veters en zegt: 'Bedoel je zo, een oor en dan eromheen met deze, en dan het andere oor door die eronderdoor. En dan trekken. Zo?'
Ja dus.
We zijn helemaal trots!
Tot de volgende ochtend, de middag, als we de hond gaan uitlaten, als hij naar basketbal moet en er weer vandaan en alle ochtenden, middagen en avonden daarna.
Zijn veters zijn te kort, of te lang, ze zitten scheef, hij krijgt ze niet los of vast, ze breken af, ze gaan te snel los, blijven te lang vast en strikken niet lekker.
Iedere keer als de schoenen aanmoeten kost het tien minuten. Tien minuten met gezeur wel te verstaan. 'Wil je me helpen?' 'Niet zo strak!' 'Niet zo los!' 'Het lukt ook noooooit' en 'Ik haat deze schoenen' zijn veelgehoorde uitspraken. Met gym is hij als laatste klaar door zijn schoenen. Wij komen te laat op school, door zijn schoenen.
Vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb andere schoenen gekocht. Met klittenband.
Ik voel opluchting, bevrijding, een last die van mijn schouders afvalt.
Zijn vader en ik hebben besloten de oude schoenen ritueel te verbranden.
Hij bezit de vaardigheid om veters te kunnen strikken, alleen de uitvoering laat nog wat te wensen over. Maar met de jaren krijgt hij vast meer geduld.
En anders kan zijn vriendin misschien helpen?
Misschien is het opvoedkundig totaal niet verantwoord en leert hij zo nooit goed zelf zijn veters strikken. Maar nou en?
Dan loopt hij maar fijn de rest van zijn leven op schoenen met klittenband.
Er zijn ergere dingen!
Zij zou leren goed te fietsen zonder zijwieltjes en hij zou leren veters strikken.
Beide hebben hun diploma hiervoor behaald, mét bijbehorend kadootje!
Na de vakantie weer tijd voor school. Gympen bleken helemaal uitgelopen te zijn, maar wat een geluk, we hadden nog een paar hele goede stoere jongensschoenen liggen, precies de goede maat. Met veters, dat wel.
Hun vader waarschuwde me nog: 'Met veters, dat is niet zo handig.' Een opmerking die ik ter harte had moeten nemen. In plaats daarvan wuifde ik de opmerking achteloos weg 'Ach hij heeft zijn veterstrikdiploma gehaald. En van oefenen leert hij juist.'
Ik vond het zeer opvoedkundig van mezelf eigenlijk. Nou dan zouden we wat meer moeten doen om zijn schoenen aan te krijgen? Dat doe je voor je kind!
En ik ergerde me toch al zo in de schoenwinkel. Haast geen schoen te vinden zonder sluiting van klittenband. Wat natuurlijk na twee maanden los laat en dan heb je schoenen die niet meer dicht kunnen.
Maar wat wist ik er eigenlijk van?
He-le-maal niets!
Soms kun je als bonusmoeder een frisse kijk op zaken geven. Soms kun je gewoon beter luisteren naar wat een ervaren ouder te vertellen heeft.
En uiteraard: van te voren staat er niet bij of jij nou die frisse kijk hebt, of dat het vooral een naïeve kijk op de betreffende zaak betreft.
Vol goede moed laat ik de schoenen zien. 'Mooi he!'
Antwoord: 'Ze zijn met veters en ik vind ze stom.'
Uiteraard liet ik mij niet ontmoedigen.
'Stom? Het zijn schoenen die mensen in het leger ook dragen. Heel stoer dus. En je kan nu veters strikken, je hebt je diploma gehaald!'
Dat hele leger verhaal, dat was best stoer. Maar dat veters strikken...
'Ik heb nog helemaal mijn diploma niet gehad hoor, alleen het kadootje van mama.'
Ik moest even nadenken. 'Maarre.. als jij het kadootje hebt gekregen, dan kan je veters strikken. Zo niet, dan moet je het kadootje eigenlijk weer teruggeven tot je wel je veters kan strikken.'
Boze blik en het kadootje stond bij mama en alleen als hij óók het diploma had, dan moest hij kunnen veters strikken. Met andere woorden: veters ga ik niet strikken en zie jij dat kadootje maar eens terug te krijgen, want het staat bij mama.
En dan maak ik ook nog een superblunder.
De manier waarop hij zijn veters strikte kende ik nog niet. Hij maakt eerst twee lusjes en doet daar dan een knoop in. Dus ik zei 'wat doe je nou? dat is een rare manier van veters strikken.' Ik had moeten zeggen 'aparte' of 'andere', maar net nu was ik niet zo diplomatiek.
Hartverscheurend gehuil. 'Zhoho heb ik het vahan maahhmhhhaaa geleerheeeheeerd.'
Woeps.
Ik en mijn grote mond.
Ik bied mijn excuus aan, zeg dat ik het niet zo bedoelde en dat dit natuurlijk ook een heel handige manier is om veters te strikken.
Het heeft middagen, uren geduld, 1653 keer voordoen, 1878 keer na laten doen en precies 1 blunder gekost. Dan komt papa thuis. We zijn nog aan het oefenen.
En met 1 opmerking, leert papa even hoe het moet.
Hij staat even te kijken en zegt dan: 'Nou, let eens op, je maakt dus met 1 veter een konijnenoor, daar haal je de andere veter omheen, dan maak je het andere konijnenoor door die veter en onderdoor te halen en dan trek je aan. Zie je, zo.'
Zoonlief kijkt er eens naar, pakt de veters en zegt: 'Bedoel je zo, een oor en dan eromheen met deze, en dan het andere oor door die eronderdoor. En dan trekken. Zo?'
Ja dus.
We zijn helemaal trots!
Tot de volgende ochtend, de middag, als we de hond gaan uitlaten, als hij naar basketbal moet en er weer vandaan en alle ochtenden, middagen en avonden daarna.
Zijn veters zijn te kort, of te lang, ze zitten scheef, hij krijgt ze niet los of vast, ze breken af, ze gaan te snel los, blijven te lang vast en strikken niet lekker.
Iedere keer als de schoenen aanmoeten kost het tien minuten. Tien minuten met gezeur wel te verstaan. 'Wil je me helpen?' 'Niet zo strak!' 'Niet zo los!' 'Het lukt ook noooooit' en 'Ik haat deze schoenen' zijn veelgehoorde uitspraken. Met gym is hij als laatste klaar door zijn schoenen. Wij komen te laat op school, door zijn schoenen.
Vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb andere schoenen gekocht. Met klittenband.
Ik voel opluchting, bevrijding, een last die van mijn schouders afvalt.
Zijn vader en ik hebben besloten de oude schoenen ritueel te verbranden.
Hij bezit de vaardigheid om veters te kunnen strikken, alleen de uitvoering laat nog wat te wensen over. Maar met de jaren krijgt hij vast meer geduld.
En anders kan zijn vriendin misschien helpen?
Misschien is het opvoedkundig totaal niet verantwoord en leert hij zo nooit goed zelf zijn veters strikken. Maar nou en?
Dan loopt hij maar fijn de rest van zijn leven op schoenen met klittenband.
Er zijn ergere dingen!
maandag 19 november 2012
Ver·ant·woor·de·lijk (bijvoeglijk naamwoord)
´Ik deed het niet expres! Ik wou het helemaal niet doen, maar het gebeurde gewoon!´
Hij stond met een geheimzinnig lachje in de badkamer. Ik was hooguit een halve minuut de badkamer uit geweest. Ik had hem net afgedroogd en hij was bezig met zich aankleden. Daarna zou ik de puntjes van zijn haar aan de achterkant even knippen, tegen de klitten.
'Wat heb jij gedaan?' was mijn reactie op zijn geheimzinnige lachje.
'Niks!'
'Ik geloof er niets van!'
Hij begint te jammeren. 'Oké ik heb een stukje van mijn haar geknipt!'
Hij draait zich om en ik zie de andere kant van zijn gezicht, een heel stuk haar is schuin afgeknipt. 'Wat heb je nou gedaan?! Dat kan toch niet! Je kan toch niet zomaar een stuk van je haar afknippen!' zeg ik.
En toen kwam het. Een zee van excuses met als kern: hij kon er niets aan doen, het gebeurde gewoon en eigenlijk kon hij niet anders. En ik had tenslotte alvast de schaar gepakt om zijn puntjes te knippen.
Alle excuses heb ik uiteraard direct in de wind geslagen. Zijn haar moest een stuk korter en als straf heeft hij twee dagen niet mogen DSsen.
De volgende morgen echter, tref ik hem beneden aan, met zijn zus. Zijn zus op de DS die hem meteen uitzet als ik beneden ben. En normaal zit ze niet op de DS, normaal is ze aan het tekenen of lezen. Zijn naam plus de woorden 'heb jij' waren al genoeg om hem te laten opbiechten dat hij inderdaad op de DS van zijn zus had gespeeld, maar ook daar kon hij niets aan doen. De straf was namelijk oneerlijk. Want hij moet wel DSsen, zo leuk vind hij dat! Het was gewoon geen goede straf!
Die middag leek het mij een goed idee om het eens over 'verantwoordelijkheid' te hebben.
Ik vroeg hem of hij wist wat dat was 'verantwoordelijk zijn'. Ja, dat wist hij echt wel.
'Dan ben je de baas en bepaal je alles.'
'Het lijkt erop' leg ik uit, 'als je verantwoordelijk bent, dan moet je zorgen dat dingen goed gaan.' Bijvoorbeeld: 'ik ben verantwoordelijk voor jullie, dus als ik jullie alleen naar school zou laten lopen en je komt onder een auto, dan is dat mijn schuld, want ik ben verantwoordelijk voor jullie. Ik moet zorgen dat jullie veilig zijn en genoeg te eten krijgen en gezond ook.'
Dat klonk best logisch.
'Maar' ga ik veder, 'jij bent nu al bijna acht en dan ben je zelf verantwoordelijk voor de dingen die je doet. Bijvoorbeeld, als je gaat tekenen op de muur, waarvan je weet dat je dat niet mag, dan ben je daar verantwoordelijk voor. En als je een stuk van je haar afknipt, dan heb je dat zelf gedaan. Je hebt zelf de schaar gepakt en een stuk afgeknipt, zonder dat iemand zei dat het moest of mocht. Dan kun je niemand anders de schuld geven, dan ben jij daar verantwoordelijk voor.'
Snap je?
Hij begreep het volkomen. Geen vragen. Het was duidelijk.
Afgelopen middag wil ik de was uit de machine halen, tot mijn verbazing staat deze weer zijn programma af te werken. Niet lang daarvoor had Wolf brokjes voor Biko uit de werkkamer gepakt, dan moet hij langs de wasmachine.
Als ik hem vraag of hij aan de wasmachine heeft gezeten antwoord hij: 'Ja, ik ben verantwoordelijk!'
Hij stond met een geheimzinnig lachje in de badkamer. Ik was hooguit een halve minuut de badkamer uit geweest. Ik had hem net afgedroogd en hij was bezig met zich aankleden. Daarna zou ik de puntjes van zijn haar aan de achterkant even knippen, tegen de klitten.
'Wat heb jij gedaan?' was mijn reactie op zijn geheimzinnige lachje.
'Niks!'
'Ik geloof er niets van!'
Hij begint te jammeren. 'Oké ik heb een stukje van mijn haar geknipt!'
Hij draait zich om en ik zie de andere kant van zijn gezicht, een heel stuk haar is schuin afgeknipt. 'Wat heb je nou gedaan?! Dat kan toch niet! Je kan toch niet zomaar een stuk van je haar afknippen!' zeg ik.
En toen kwam het. Een zee van excuses met als kern: hij kon er niets aan doen, het gebeurde gewoon en eigenlijk kon hij niet anders. En ik had tenslotte alvast de schaar gepakt om zijn puntjes te knippen.
Alle excuses heb ik uiteraard direct in de wind geslagen. Zijn haar moest een stuk korter en als straf heeft hij twee dagen niet mogen DSsen.
De volgende morgen echter, tref ik hem beneden aan, met zijn zus. Zijn zus op de DS die hem meteen uitzet als ik beneden ben. En normaal zit ze niet op de DS, normaal is ze aan het tekenen of lezen. Zijn naam plus de woorden 'heb jij' waren al genoeg om hem te laten opbiechten dat hij inderdaad op de DS van zijn zus had gespeeld, maar ook daar kon hij niets aan doen. De straf was namelijk oneerlijk. Want hij moet wel DSsen, zo leuk vind hij dat! Het was gewoon geen goede straf!
Die middag leek het mij een goed idee om het eens over 'verantwoordelijkheid' te hebben.
Ik vroeg hem of hij wist wat dat was 'verantwoordelijk zijn'. Ja, dat wist hij echt wel.
'Dan ben je de baas en bepaal je alles.'
'Het lijkt erop' leg ik uit, 'als je verantwoordelijk bent, dan moet je zorgen dat dingen goed gaan.' Bijvoorbeeld: 'ik ben verantwoordelijk voor jullie, dus als ik jullie alleen naar school zou laten lopen en je komt onder een auto, dan is dat mijn schuld, want ik ben verantwoordelijk voor jullie. Ik moet zorgen dat jullie veilig zijn en genoeg te eten krijgen en gezond ook.'
Dat klonk best logisch.
'Maar' ga ik veder, 'jij bent nu al bijna acht en dan ben je zelf verantwoordelijk voor de dingen die je doet. Bijvoorbeeld, als je gaat tekenen op de muur, waarvan je weet dat je dat niet mag, dan ben je daar verantwoordelijk voor. En als je een stuk van je haar afknipt, dan heb je dat zelf gedaan. Je hebt zelf de schaar gepakt en een stuk afgeknipt, zonder dat iemand zei dat het moest of mocht. Dan kun je niemand anders de schuld geven, dan ben jij daar verantwoordelijk voor.'
Snap je?
Hij begreep het volkomen. Geen vragen. Het was duidelijk.
Afgelopen middag wil ik de was uit de machine halen, tot mijn verbazing staat deze weer zijn programma af te werken. Niet lang daarvoor had Wolf brokjes voor Biko uit de werkkamer gepakt, dan moet hij langs de wasmachine.
Als ik hem vraag of hij aan de wasmachine heeft gezeten antwoord hij: 'Ja, ik ben verantwoordelijk!'
dinsdag 13 november 2012
Schoolpleinmaffia
Als kind keek ik op tegen volwassenen. Want die waren wijs. Die pesten niet, die weten dat je iedereen in hun waarde moet laten. Die snappen dat iedereen anders is.
Volwassenen en in het bijzonder Papa's en Mama's die weten alles.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat dit zeker niet het geval is. Dat volwassenen niet alles weten en zelfs je ouders niet alles weten, dat kun je ze nog vergeven. Wie weet er nou alles? Maar dat volwassenen zo enorm kinderachtig kunnen zijn. Dat is een tegenvaller.
Na de middelbare school valt het op je beroepsopleiding al op dat er nog gepest wordt, studenten hun huiswerk niet maken als het niet echt moet en onder stages uit proberen te komen. Je zou denken dat ze leren voor zichzelf. Maar dat gaat lang niet voor iedereen op. Er zijn zelfs studenten die andere studenten pesten. Omdat ze puisten hebben, of ander soort kleding dragen of omdat ze stotteren. ´Wordt eens volwassen´ denk je dan.
Dan ga je werken, je vindt een baan, doet mee met de volwassenen. Je moet nog veel leren. Tot je verbazing, of tot mijn verbazing, misschien wisten jullie dit allemaal al, blijken er op het werk allemaal aparte groepjes te zijn. Het is net school. Niet ieder groepje kan zomaar bij elkaar. Je moet oppassen waar je gaat zitten in de kantine met je broodtrommeltje. Vijftigers die hun offertes niet willen laten uittikken door Ylena. Want Ylena zit tijdens de lunch altijd met John van de productie. En dat is toch zo'n eikel.
Het zou me niet verbaasd moeten hebben, maar wisten jullie dat op een schoolplein ook een strakke hiërarchie heerst? Het is 'The Godfather' zonder mannen en zonder geweren. Vrouwen houden meer van een koude oorlog. Met blikken en af en toe een sneer.
Dat moeders ook zo waren, ik had zo gehoopt van niet. Moeders, dat zijn toch die vrouwen die zo graag een kindje wilde en nog een. En die dan lekker tutten met die kindjes en ook nog wat opvoeding doen. Allemaal maatschappelijk/wetenschappelijk verantwoord enzo. Ze zijn tegen kleurstoffen en suiker en Cartoon Network. En ze hebben allemaal het beste voor met hun kinderen. En: ze geven altijd het goede voorbeeld.
Not.
Moeders zijn vrouwen en vrouwen zijn mensen.
Zo zijn er vaste groepjes op het schoolplein. Je hoort erbij of niet. Of je wilt er niet bij horen, dat kan ook. Op het schoolplein heb je het eerste groepje bij de deur van de ingang van de school, meestal met dubbele kinderwagen. Dat zijn de moeders die denken dat kinderen en schooljuffen door een ienieminie-gaatje zo de school uit fladderen. Dat 200 kinderen geen ruimte nodig hebben om de school ook daadwerkelijk te verlaten. Waarschijnlijk zijn ze bang dat als ze iets verder van de ingang gaan staan hun kind weg fladdert en ze hem of haar nooit meer vinden.
Dan heb je de moeders (hier doen ook vaders aan mee) die aan het raam van de klas waar hun kind in zit gekluisterd staan. Inclusief tikken op het raam. Het is nog geen 12 uur en de juf is nog bezig. Desondanks zwaaien ze alsof ze hun kind drie weken niet gezien hebben. Deze ouders staat bij het afscheid 's ochtends ook nog 20 minuten door het raam afscheid te nemen.
Deze twee categorieën zijn irritant, maar niet schadelijk. Ze zeggen je vriendelijk gedag en zwaaien naar je als je ze ergens anders tegen komt. Ze maken een vriendelijk praatje met je en lijken ook oprecht geinteresseerd.
Dan heb je moeders die in echte groepjes staan verdeeld over het schoolplein.
Er is het alom bekende groepje in joggingpak/huispak. Voor je denkt: wat een sportieve moeders, zo zien ze er niet uit... Een paar dragen een legging, maar dat zou eigenlijk verboden moeten worden. Ik bedoel: er zijn kinderen bij.
Een stukje verder staat een ander groepje, het elite-groepje. De hoog opgeleide moeders met een heuse carrière die dit ook graag willen laten zien. Qua kleding herken je ze aan hun broekpak, al dan niet de krijtstreep versie. Hoge hakken eronder, als ze een riem dragen, heeft die dezelfde kleur als hun schoenen. Ze kijken constant op hun horloge en staan daarbij ongeduldig met 1 hak te tappen. Hun kinderen herken je ook zo. In plaats van een rugzak van Angry birds of de Muppets hebben ze een tasje van Lacoste. Over hun jas van Lacoste met daaronder een shirt van Lacoste en daaronder een broek van Lacoste. En je raadt het al, daaronder schoenen van: precies. Het groepje moeders praat niet met elkaar. Ze kijken alleen ongeduldig.
Ver van het elite-groepje, een beetje aan de rand van het schoolplein, staat een ander groepje. Een groepje waar je alleen met zonnebril naar kan kijken vanwege het zeer geblondeerde haar. Strakke spijkerbroeken en hippe schoenen horen daar helemaal bij. Ze praten weinig, ze zitten namelijk allemaal op hun Blackberry, Iphone of Samsung met elkaar te pingen en Whatsappen tegelijk.
Dan heb je het groepje Christelijken. Christenen zoeken elkaar overal ter wereld op, dus waarom niet op het schoolplein? Ze zetten nog net geen nederzetting neer, maar je hoeft ook niet te denken dat je er zomaar bij kan gaan staan. Tenzij je je wilt bekeren natuurlijk, dan ben je altijd welkom. Ook deze groep is simpel te herkennen: geen make-up, haren in de natuurlijk kleur (grijzig dus) en in een staart of knot. Sommige zijn wat hipper, die hebben hun haar los of zelfs kort geknipt! Gelukkig dan nog steeds herkenbaar aan de spijkerrok en het spijkerjasje met daaronder een hoog gesloten blouse en de platte schoenen maken het af. De Die-Hard Christen is dan ook nog zwanger of net bevallen.
Tussen al deze groepen in staan de Oma's. Soms met z'n tweeën, maar meestal alleen. Ze wachten geduldig op hun kleinkinderen. Ze hebben al een plastic tasje bij zich, voor de zekerheid, voor als er spulletjes mee naar huis mogen. Je herkent ze aan, dit is simpel: grijs haar en rimpels. Zoals een Oma eruit ziet zeg maar. En je kunt het begrijpen, zij hebben jaren in deze brij van moeders gestaan en staan er nu gewoon wéér.
Verder vind je op het schoolplein een enkele hippie, een verdwaalde vader, wat oppasmoeders en mijzelf.
Maar de schrik van de schoolpleinmoeders staat niet óp het schoolplein, maar ervoor. Deze groep staat bij de poort. Je moet langs ze als je het schoolplein op wilt.
Je kunt ze haast niet zien door de haag van rook. Maar als je goed kijkt, zie je dat ze of staan naast hun scooter, of erop zitten. Hun haar is kort en geverfd in een 'coupe soleil'. Ze roken al sinds hun 16e, dat zie je aan hun gezicht.. beetje gelig en gerimpeld. Ze kijken alsof ze net iets zuurs hebben gegeten. En als ze je aankijken, dan schrik je pas echt. Ken je die film 'The exorsist'? En dat lieve meisje waar dan ineens de duivel in naar voren komt? Nou zo'n blik ongeveer. Deze groep is graag kritisch. Met elkaar zijn ze het natuurlijk altijd eens, maar menig moeder die langs loopt ontkomt niet aan hun blik en bij pech ook niet aan hun commentaar. Zo kun je ineens achter je horen : 'Moet je die schoenen zien!' En als je je omdraait, dan kijken ze je aan met een blik van 'wat?!'. Als je ze te lang blijft aankijken dan zeggen ze dat ook: 'Wat?!' Ik onderdruk dan altijd maar de neiging om ze te corrigeren door te zeggen: 'Wat zegt u?'. Er zijn mensen die omlopen om via de andere ingang te gaan, waar dit groepje niet staat. Zo erg is het.
Ik ben nieuw op het schoolplein. Nu niet meer echt nieuw, maar nieuwer dan de meeste andere moeders. Je krijgt niet vaak kinderen die 5 en 7 zijn en dus in groep 3 en 4 zitten. En daar sta je dan, je totaal niet bewust van de schoolpleinettiquette.
Zo heb ik per ongeluk een jongen van een jaar of 10, die eerst mij en daarna bijna mijn kleine meid van haar sokken reed, gezegd af te stappen. Dat deed hij niet en kwam nog een keer langs scheuren. Dus ik heb hem even gestopt door voor zijn fiets te gaan staan, met gevaar voor eigen leven overigens, want hij ging als de duivel. Bleek dit een zoon van het rookgroepje bij de ingang te zijn! Woeps.
Je scoort ook geen punten als je naast het groepje Christelijke moeders bijna over je eigen veters struikelt en net hoorbaar 'verdomme' mompelt.
En toen ik vroeg of Sam niet even aan zijn Oma moest vragen of hij wel bij ons mocht eten en het bleek zijn moeder te zijn, kon ik het joggingpak groepje ook wel op mijn buik schrijven.
Ik ben hondentrainer, dat kun je ook 'Kynologisch gedragstherapeut' noemen, maar ik gok dat ik het daar niet mee ga redden bij het elite-groepje.
Mijn grootste fout is geweest, denken dat er geen groepjes waren. Dat je 'at random' bij ieder groepje kan gaan staan. Want je ziet het niet en op het rookgroepje na, hoor je het ook niet, maar er heerst een koude oorlog tussen de groepjes. Welk groepje organiseert dit jaar het feestje voor de juf? Wie stemt op wie bij de verkiezing voor de ouderraad? Welke ouder heeft het beste kind in lezen of rekenen of schrijven of allemaal? Wiens kind verteld altijd aan de juf wie er stout zijn geweest? Wie verzameld de meeste flessen voor de arme kindjes? En wie mag meehelpen met het kerstfeest dit jaar? En welke ouder heeft gestemd voor een vrije dag met het suikerfeest?
Deze groepjes laten dit allemaal niet aan het toeval over. Ons schoolplein is als het binnenhof in Den Haag gekruist met een willekeurig plein op Sicilië. Politiek en (karakter)moord zijn aan de orde van de dag.
Echt gezellig hoor, je kids van school halen!
Zo liep ik vorige week het schoolplein op in de gietende regen en hoorde achter me 'tssss zie je waar ZIJ geparkeerd heeft?' Mijn auto stond aan de overkant van de weg op een plek waar je eigenlijk niet mag parkeren, maar waar niemand last van je auto heeft. Gezien de gietende regen en de katjes in de auto die net van de dierenarts af kwamen vond ik het gerechtvaardigd daar mijn auto neer te zetten voor een paar minuutjes. Of je daar ook echt niet mag parkeren weet ik eigenlijk niet, ik heb nog geen bord gezien. Maar haast niemand doet het. Ik draai me om, kijk de coupe soleil in kwestie aan. Ik haal adem, draai me om en loop verder. Ik hoor ze lachen. Ik adem nog een keer diep in en weer uit. 'Ik ben de wijste' zeg ik tegen mezelf. En bedenk me nog dat er kinderen bij zijn. Geef je kinderen het goede voorbeeld. Dooooorlopen.
In mijn hoofd bedenk ik wat ik eigenlijk had willen doen.. had ik dat gedaan dan had ik voortaan bij het groepje 'viswijven' moeten gaan staan, of erger het groepje 'eerder veroordeeld voor geweldsdelicten'.
Volwassenen en in het bijzonder Papa's en Mama's die weten alles.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat dit zeker niet het geval is. Dat volwassenen niet alles weten en zelfs je ouders niet alles weten, dat kun je ze nog vergeven. Wie weet er nou alles? Maar dat volwassenen zo enorm kinderachtig kunnen zijn. Dat is een tegenvaller.
Na de middelbare school valt het op je beroepsopleiding al op dat er nog gepest wordt, studenten hun huiswerk niet maken als het niet echt moet en onder stages uit proberen te komen. Je zou denken dat ze leren voor zichzelf. Maar dat gaat lang niet voor iedereen op. Er zijn zelfs studenten die andere studenten pesten. Omdat ze puisten hebben, of ander soort kleding dragen of omdat ze stotteren. ´Wordt eens volwassen´ denk je dan.
Dan ga je werken, je vindt een baan, doet mee met de volwassenen. Je moet nog veel leren. Tot je verbazing, of tot mijn verbazing, misschien wisten jullie dit allemaal al, blijken er op het werk allemaal aparte groepjes te zijn. Het is net school. Niet ieder groepje kan zomaar bij elkaar. Je moet oppassen waar je gaat zitten in de kantine met je broodtrommeltje. Vijftigers die hun offertes niet willen laten uittikken door Ylena. Want Ylena zit tijdens de lunch altijd met John van de productie. En dat is toch zo'n eikel.
Het zou me niet verbaasd moeten hebben, maar wisten jullie dat op een schoolplein ook een strakke hiërarchie heerst? Het is 'The Godfather' zonder mannen en zonder geweren. Vrouwen houden meer van een koude oorlog. Met blikken en af en toe een sneer.
Dat moeders ook zo waren, ik had zo gehoopt van niet. Moeders, dat zijn toch die vrouwen die zo graag een kindje wilde en nog een. En die dan lekker tutten met die kindjes en ook nog wat opvoeding doen. Allemaal maatschappelijk/wetenschappelijk verantwoord enzo. Ze zijn tegen kleurstoffen en suiker en Cartoon Network. En ze hebben allemaal het beste voor met hun kinderen. En: ze geven altijd het goede voorbeeld.
Not.
Moeders zijn vrouwen en vrouwen zijn mensen.
Zo zijn er vaste groepjes op het schoolplein. Je hoort erbij of niet. Of je wilt er niet bij horen, dat kan ook. Op het schoolplein heb je het eerste groepje bij de deur van de ingang van de school, meestal met dubbele kinderwagen. Dat zijn de moeders die denken dat kinderen en schooljuffen door een ienieminie-gaatje zo de school uit fladderen. Dat 200 kinderen geen ruimte nodig hebben om de school ook daadwerkelijk te verlaten. Waarschijnlijk zijn ze bang dat als ze iets verder van de ingang gaan staan hun kind weg fladdert en ze hem of haar nooit meer vinden.
Dan heb je de moeders (hier doen ook vaders aan mee) die aan het raam van de klas waar hun kind in zit gekluisterd staan. Inclusief tikken op het raam. Het is nog geen 12 uur en de juf is nog bezig. Desondanks zwaaien ze alsof ze hun kind drie weken niet gezien hebben. Deze ouders staat bij het afscheid 's ochtends ook nog 20 minuten door het raam afscheid te nemen.
Deze twee categorieën zijn irritant, maar niet schadelijk. Ze zeggen je vriendelijk gedag en zwaaien naar je als je ze ergens anders tegen komt. Ze maken een vriendelijk praatje met je en lijken ook oprecht geinteresseerd.
Dan heb je moeders die in echte groepjes staan verdeeld over het schoolplein.
Er is het alom bekende groepje in joggingpak/huispak. Voor je denkt: wat een sportieve moeders, zo zien ze er niet uit... Een paar dragen een legging, maar dat zou eigenlijk verboden moeten worden. Ik bedoel: er zijn kinderen bij.
Een stukje verder staat een ander groepje, het elite-groepje. De hoog opgeleide moeders met een heuse carrière die dit ook graag willen laten zien. Qua kleding herken je ze aan hun broekpak, al dan niet de krijtstreep versie. Hoge hakken eronder, als ze een riem dragen, heeft die dezelfde kleur als hun schoenen. Ze kijken constant op hun horloge en staan daarbij ongeduldig met 1 hak te tappen. Hun kinderen herken je ook zo. In plaats van een rugzak van Angry birds of de Muppets hebben ze een tasje van Lacoste. Over hun jas van Lacoste met daaronder een shirt van Lacoste en daaronder een broek van Lacoste. En je raadt het al, daaronder schoenen van: precies. Het groepje moeders praat niet met elkaar. Ze kijken alleen ongeduldig.
Ver van het elite-groepje, een beetje aan de rand van het schoolplein, staat een ander groepje. Een groepje waar je alleen met zonnebril naar kan kijken vanwege het zeer geblondeerde haar. Strakke spijkerbroeken en hippe schoenen horen daar helemaal bij. Ze praten weinig, ze zitten namelijk allemaal op hun Blackberry, Iphone of Samsung met elkaar te pingen en Whatsappen tegelijk.
Dan heb je het groepje Christelijken. Christenen zoeken elkaar overal ter wereld op, dus waarom niet op het schoolplein? Ze zetten nog net geen nederzetting neer, maar je hoeft ook niet te denken dat je er zomaar bij kan gaan staan. Tenzij je je wilt bekeren natuurlijk, dan ben je altijd welkom. Ook deze groep is simpel te herkennen: geen make-up, haren in de natuurlijk kleur (grijzig dus) en in een staart of knot. Sommige zijn wat hipper, die hebben hun haar los of zelfs kort geknipt! Gelukkig dan nog steeds herkenbaar aan de spijkerrok en het spijkerjasje met daaronder een hoog gesloten blouse en de platte schoenen maken het af. De Die-Hard Christen is dan ook nog zwanger of net bevallen.
Tussen al deze groepen in staan de Oma's. Soms met z'n tweeën, maar meestal alleen. Ze wachten geduldig op hun kleinkinderen. Ze hebben al een plastic tasje bij zich, voor de zekerheid, voor als er spulletjes mee naar huis mogen. Je herkent ze aan, dit is simpel: grijs haar en rimpels. Zoals een Oma eruit ziet zeg maar. En je kunt het begrijpen, zij hebben jaren in deze brij van moeders gestaan en staan er nu gewoon wéér.
Verder vind je op het schoolplein een enkele hippie, een verdwaalde vader, wat oppasmoeders en mijzelf.
Maar de schrik van de schoolpleinmoeders staat niet óp het schoolplein, maar ervoor. Deze groep staat bij de poort. Je moet langs ze als je het schoolplein op wilt.
Je kunt ze haast niet zien door de haag van rook. Maar als je goed kijkt, zie je dat ze of staan naast hun scooter, of erop zitten. Hun haar is kort en geverfd in een 'coupe soleil'. Ze roken al sinds hun 16e, dat zie je aan hun gezicht.. beetje gelig en gerimpeld. Ze kijken alsof ze net iets zuurs hebben gegeten. En als ze je aankijken, dan schrik je pas echt. Ken je die film 'The exorsist'? En dat lieve meisje waar dan ineens de duivel in naar voren komt? Nou zo'n blik ongeveer. Deze groep is graag kritisch. Met elkaar zijn ze het natuurlijk altijd eens, maar menig moeder die langs loopt ontkomt niet aan hun blik en bij pech ook niet aan hun commentaar. Zo kun je ineens achter je horen : 'Moet je die schoenen zien!' En als je je omdraait, dan kijken ze je aan met een blik van 'wat?!'. Als je ze te lang blijft aankijken dan zeggen ze dat ook: 'Wat?!' Ik onderdruk dan altijd maar de neiging om ze te corrigeren door te zeggen: 'Wat zegt u?'. Er zijn mensen die omlopen om via de andere ingang te gaan, waar dit groepje niet staat. Zo erg is het.
Ik ben nieuw op het schoolplein. Nu niet meer echt nieuw, maar nieuwer dan de meeste andere moeders. Je krijgt niet vaak kinderen die 5 en 7 zijn en dus in groep 3 en 4 zitten. En daar sta je dan, je totaal niet bewust van de schoolpleinettiquette.
Zo heb ik per ongeluk een jongen van een jaar of 10, die eerst mij en daarna bijna mijn kleine meid van haar sokken reed, gezegd af te stappen. Dat deed hij niet en kwam nog een keer langs scheuren. Dus ik heb hem even gestopt door voor zijn fiets te gaan staan, met gevaar voor eigen leven overigens, want hij ging als de duivel. Bleek dit een zoon van het rookgroepje bij de ingang te zijn! Woeps.
Je scoort ook geen punten als je naast het groepje Christelijke moeders bijna over je eigen veters struikelt en net hoorbaar 'verdomme' mompelt.
En toen ik vroeg of Sam niet even aan zijn Oma moest vragen of hij wel bij ons mocht eten en het bleek zijn moeder te zijn, kon ik het joggingpak groepje ook wel op mijn buik schrijven.
Ik ben hondentrainer, dat kun je ook 'Kynologisch gedragstherapeut' noemen, maar ik gok dat ik het daar niet mee ga redden bij het elite-groepje.
Mijn grootste fout is geweest, denken dat er geen groepjes waren. Dat je 'at random' bij ieder groepje kan gaan staan. Want je ziet het niet en op het rookgroepje na, hoor je het ook niet, maar er heerst een koude oorlog tussen de groepjes. Welk groepje organiseert dit jaar het feestje voor de juf? Wie stemt op wie bij de verkiezing voor de ouderraad? Welke ouder heeft het beste kind in lezen of rekenen of schrijven of allemaal? Wiens kind verteld altijd aan de juf wie er stout zijn geweest? Wie verzameld de meeste flessen voor de arme kindjes? En wie mag meehelpen met het kerstfeest dit jaar? En welke ouder heeft gestemd voor een vrije dag met het suikerfeest?
Deze groepjes laten dit allemaal niet aan het toeval over. Ons schoolplein is als het binnenhof in Den Haag gekruist met een willekeurig plein op Sicilië. Politiek en (karakter)moord zijn aan de orde van de dag.
Echt gezellig hoor, je kids van school halen!
Zo liep ik vorige week het schoolplein op in de gietende regen en hoorde achter me 'tssss zie je waar ZIJ geparkeerd heeft?' Mijn auto stond aan de overkant van de weg op een plek waar je eigenlijk niet mag parkeren, maar waar niemand last van je auto heeft. Gezien de gietende regen en de katjes in de auto die net van de dierenarts af kwamen vond ik het gerechtvaardigd daar mijn auto neer te zetten voor een paar minuutjes. Of je daar ook echt niet mag parkeren weet ik eigenlijk niet, ik heb nog geen bord gezien. Maar haast niemand doet het. Ik draai me om, kijk de coupe soleil in kwestie aan. Ik haal adem, draai me om en loop verder. Ik hoor ze lachen. Ik adem nog een keer diep in en weer uit. 'Ik ben de wijste' zeg ik tegen mezelf. En bedenk me nog dat er kinderen bij zijn. Geef je kinderen het goede voorbeeld. Dooooorlopen.
In mijn hoofd bedenk ik wat ik eigenlijk had willen doen.. had ik dat gedaan dan had ik voortaan bij het groepje 'viswijven' moeten gaan staan, of erger het groepje 'eerder veroordeeld voor geweldsdelicten'.
dinsdag 6 november 2012
En ze leefde nog lang & gelukkig
Het is alweer een jaar geleden dat we contact kregen. Ik vond hem tussen mijn 'nieuwe matches' en klikte door naar zijn profiel. Hardop lachte ik, Biko keek ervan op. Als vanzelf klikte ik op 'stuur privebericht'. En zo is het begonnen. Na een paar berichtjes heen en weer, veel humor maar ook serieus wisselde we telefoonnummers uit. Het WAppen begon! Na twee weken spraken we af. Ik was te laat, hij zat daar, in de kou, op de stoep van Bibelot. Onze eerste date en we gingen naar een optreden. Praten ging niet, daar was de muziek veel te hard voor. Gebaren ging wel. Voor ieder ander zou dit misschien een slechte eerste date zijn geweest. Voor ons was dit perfect. We zijn geen praters. Kletsen kan ik prima, maar dat is wat anders. Nu hadden we beide de mogelijkheid elkaar te bestuderen zonder ongemakkelijke stiltes, zonder iets te hoeven zeggen. We communiceerde met de taal der talen: lichaamstaal.
Na het concert hebben we een rustigere plek opgezocht en kon het verkennen met taal beginnen. Ik kan gerust zeggen: het was een succes.
Nooit gedacht dat we een jaar later samen zouden wonen, ik zijn kinderen als die van ons (en dan bedoel ik ons drieën) zou beschouwen, de kinderen praten in VM (Voor Margje er was) en NM (sinds Margje er is). Voor hen is het een eeuwigheid geleden dat ik er niet was.
Als ik schrijf dat ik de kinderen als die van ons beschouw, dan heb ik het gevoel dat ik dat uit moet leggen. Want natuurlijk besef ik dat de band die je met je Papa of Mama hebt heel anders is. En waarschijnlijk verbleekt mijn liefde voor de kinderen bij de liefde die hun eigen ouders voor hen voelen. Ik weet het niet. Ik heb geen kinderen die mijn genen dragen.
En toch zie ik dingen van mijzelf is ze terug. We spenderen veel tijd met elkaar. Dat maakt dat ik van invloed ben op hun ontwikkeling en dat neem ik serieus.
Vandaag heb ik het voor het eerst aangedurfd op een bericht op Facebook te zetten met daarin een verwijzing naar mijn zoon. Ik vond het moeilijk. Want ook al noemt hij zichzelf een kind van mij En mama En papa en voelt hij ook voor een stukje van mij. Het voelt alsof ik lieg. Alsof ik door dat te schrijven zijn ware afkomst verloochen. Dat wil ik niet. Ik wil niemand kwetsen maar ben bang dat wel te doen. Alleen wil ik het alternatief ook niet. Iedere keer 'stiefzoon' gebruiken? Zijn eigen naam doen we meestal niet, zo openbaar op internet.
Hij zelf heeft de doorslag gegeven. Hij moest vanmiddag overblijven omdat ik een dagje ging werken. Normaal werk ik als de kinderen op school zitten. Deze keer ging dat niet. Hij was 'not amused'. 'Je kan toch gewoon tegen je werk zeggen dat je niet kan? Dat je voor je kinderen wilt zorgen?'
Ontroerd was ik. Niet alleen heeft hij het duidelijk fijn thuis, hij beschouwt zich ook een beetje als mijn kind. En ik hem als een beetje mijn zoon.
In een jaar tijd: de liefde van mijn leven ontmoet, gaan samen wonen en (bonus)moeder van twee kinderen geworden.
En dat tot ieders tevredenheid.
Wat zal het komende jaar brengen?
Na het concert hebben we een rustigere plek opgezocht en kon het verkennen met taal beginnen. Ik kan gerust zeggen: het was een succes.
Nooit gedacht dat we een jaar later samen zouden wonen, ik zijn kinderen als die van ons (en dan bedoel ik ons drieën) zou beschouwen, de kinderen praten in VM (Voor Margje er was) en NM (sinds Margje er is). Voor hen is het een eeuwigheid geleden dat ik er niet was.
Als ik schrijf dat ik de kinderen als die van ons beschouw, dan heb ik het gevoel dat ik dat uit moet leggen. Want natuurlijk besef ik dat de band die je met je Papa of Mama hebt heel anders is. En waarschijnlijk verbleekt mijn liefde voor de kinderen bij de liefde die hun eigen ouders voor hen voelen. Ik weet het niet. Ik heb geen kinderen die mijn genen dragen.
En toch zie ik dingen van mijzelf is ze terug. We spenderen veel tijd met elkaar. Dat maakt dat ik van invloed ben op hun ontwikkeling en dat neem ik serieus.
Vandaag heb ik het voor het eerst aangedurfd op een bericht op Facebook te zetten met daarin een verwijzing naar mijn zoon. Ik vond het moeilijk. Want ook al noemt hij zichzelf een kind van mij En mama En papa en voelt hij ook voor een stukje van mij. Het voelt alsof ik lieg. Alsof ik door dat te schrijven zijn ware afkomst verloochen. Dat wil ik niet. Ik wil niemand kwetsen maar ben bang dat wel te doen. Alleen wil ik het alternatief ook niet. Iedere keer 'stiefzoon' gebruiken? Zijn eigen naam doen we meestal niet, zo openbaar op internet.
Hij zelf heeft de doorslag gegeven. Hij moest vanmiddag overblijven omdat ik een dagje ging werken. Normaal werk ik als de kinderen op school zitten. Deze keer ging dat niet. Hij was 'not amused'. 'Je kan toch gewoon tegen je werk zeggen dat je niet kan? Dat je voor je kinderen wilt zorgen?'
Ontroerd was ik. Niet alleen heeft hij het duidelijk fijn thuis, hij beschouwt zich ook een beetje als mijn kind. En ik hem als een beetje mijn zoon.
In een jaar tijd: de liefde van mijn leven ontmoet, gaan samen wonen en (bonus)moeder van twee kinderen geworden.
En dat tot ieders tevredenheid.
Wat zal het komende jaar brengen?
donderdag 27 september 2012
Grote Schoonmaak
`Nu ik de kamer aan het leegmaken ben, dacht ik, ik kijk eens even naar de plintjes. Vol stof! Je zou toch denken dat als je iedere week veertig euro neerlegt voor De Hulp ze wel even een keertje naar de plintjes kan kijken.`
Plintjes? Komt daar stof op?
`Ze neemt gewoon nooit even de stang van de stofzuiger om de plintjes even te doen.`
Moet je die apart stofzuigen? Goh..`
`Nu maakt het niet uit, gaan we toch verbouwen. Ben ik de keukenkastjes leeg aan het halen, gewoon al in geen tijden een doekje doorheen gehaald! Dus ik kijk eens goed naar de handgrepen, volgens mij doet ze die ook nooit.`
In een kastje schoonmaken.. wordt het daar vies? Die deur zit er toch voor? Toch eens een keer kijken. Kan ik meteen de handgrepen even doen.
`Dus ik kijk op het kastje, wat denk je? Stoflaag waar je niet overheen kan kijken. Er staat nota bene een trapje in de gangkast.`
Hm.. bij mij kan er nooit stof op het keukenkastje komen, staat veel te veel op.
`Veertig euro hé, dat is wel ruim 84 gulden. En dat iedere week. Ze heeft dan wel de voorraadkast opgeruimd, maar nu kan ik dus niets meer vinden. En alles wat over de datum was heeft ze gewoon weggegooid. Alsof bloem echt over de datum kan gaan, of pindakaas. Dat blijft toch altijd goed.`
In plaats van nieuwe boodschappen in het kastje proppen zou ik natuurlijk ook eens het kastje kunnen uitzoeken...
`En je vader kon zijn cruesli niet vinden, die stond bij de tomatenpuree op de plank. Cruesli naast tomatenpuree, daar zoek je ook niet. Nou kan je vader toch al niet zoeken, dat hebben jullie van hem. Ik weet altijd waar ik alles ligt. Nu dus niet. Heel vervelend. Ze kan beter een keer de vieze vingers van de lichtknopjes afhalen, daar heb ik wat aan. Nu sta ik dat iedere week zelf te doen.`
Vieze vingers op lichtknopjes? Hoe komen die daar nou? Je raakt het alleen even aan om het licht aan en uit te doen. Verrek... ik zie het.. getver.. En bleh een hele bruine rand boven het stopcontact!
`.. dus ik zeg tegen je vader, ` schuif jij de kast eens opzij` en daar lag toch een berg haren! Dat doet ze dus ook nooit, de kast even opzij schuiven. Even met de stofzuiger eronder door, dan kom je toch nooit bij de achterkant en dan gaat dat helemaal ophopen.`
Even stofzuigen onder de kast niet genoeg? Sinds wanneer?
` Met die katten moet er gewoon goed stof gezogen worden, ook onder de kast en de bank. Dat heb jij toch ook. Jij hebt helemaal veel katten. Daar hoef ik bij je vader echt niet mee aan te komen hoor! Jij moet elke dag onder de bank en de kast stofzuigen natuurlijk.
Natuurlijk.. Veel katten.. 1,2,3 en Diesel, dat zijn vier van onszelf. Dan Blacky en Jacky, Pol, Snif, de kleintjes, dat is zeven. Vier en zeven, wat 11? 11! We hebben 11 katten in huis. Zeven opvang, oké.. die zijn klein en gaan weg. Ohw en Biko. Moet ik dan echt elke dag onder de bank en de kast stofzuigen? Ik moet elke dag onder de bank en de kast stofzuigen!
`.. en met die pootjes, ze komen overal. Dan kan je echt niet alleen even een stofdoekje erover halen..`
Niet?
`En dan heb je nog de kinderen. De wc moet je ook iedere dag even doen hoor. Zeker met een jongetje, die plassen zo snel tegen de bril. En dan zitten ze weer met die handjes aan de bril. Nee, dat kan echt niet. Met diezelfde vingers zitten ze daarna weer in hun neus. Iedere dag even met chloor erdoor.`
Iedere dag?
`En je verschoont hun bed toch ook wel elke week hé? Je wilt niet weten waar die kinderen inzitten overdag. En zweten, ` s nachts, dat vinden die huismijten fijn, zweet, daar moet je wel op letten. Moet ik ook iedere keer zelf doen, het bed verschonen. Bijna 90 gulden per week, maar dat doet ze niet....`
Fuck
` Mam, sorry dat ik je onderbreek, heel gezellig kletsen zo, maar ik moet echt op gaan hangen, ik moet nog zoveel doen!`
Plintjes? Komt daar stof op?
`Ze neemt gewoon nooit even de stang van de stofzuiger om de plintjes even te doen.`
Moet je die apart stofzuigen? Goh..`
`Nu maakt het niet uit, gaan we toch verbouwen. Ben ik de keukenkastjes leeg aan het halen, gewoon al in geen tijden een doekje doorheen gehaald! Dus ik kijk eens goed naar de handgrepen, volgens mij doet ze die ook nooit.`
In een kastje schoonmaken.. wordt het daar vies? Die deur zit er toch voor? Toch eens een keer kijken. Kan ik meteen de handgrepen even doen.
`Dus ik kijk op het kastje, wat denk je? Stoflaag waar je niet overheen kan kijken. Er staat nota bene een trapje in de gangkast.`
Hm.. bij mij kan er nooit stof op het keukenkastje komen, staat veel te veel op.
`Veertig euro hé, dat is wel ruim 84 gulden. En dat iedere week. Ze heeft dan wel de voorraadkast opgeruimd, maar nu kan ik dus niets meer vinden. En alles wat over de datum was heeft ze gewoon weggegooid. Alsof bloem echt over de datum kan gaan, of pindakaas. Dat blijft toch altijd goed.`
In plaats van nieuwe boodschappen in het kastje proppen zou ik natuurlijk ook eens het kastje kunnen uitzoeken...
`En je vader kon zijn cruesli niet vinden, die stond bij de tomatenpuree op de plank. Cruesli naast tomatenpuree, daar zoek je ook niet. Nou kan je vader toch al niet zoeken, dat hebben jullie van hem. Ik weet altijd waar ik alles ligt. Nu dus niet. Heel vervelend. Ze kan beter een keer de vieze vingers van de lichtknopjes afhalen, daar heb ik wat aan. Nu sta ik dat iedere week zelf te doen.`
Vieze vingers op lichtknopjes? Hoe komen die daar nou? Je raakt het alleen even aan om het licht aan en uit te doen. Verrek... ik zie het.. getver.. En bleh een hele bruine rand boven het stopcontact!
`.. dus ik zeg tegen je vader, ` schuif jij de kast eens opzij` en daar lag toch een berg haren! Dat doet ze dus ook nooit, de kast even opzij schuiven. Even met de stofzuiger eronder door, dan kom je toch nooit bij de achterkant en dan gaat dat helemaal ophopen.`
Even stofzuigen onder de kast niet genoeg? Sinds wanneer?
` Met die katten moet er gewoon goed stof gezogen worden, ook onder de kast en de bank. Dat heb jij toch ook. Jij hebt helemaal veel katten. Daar hoef ik bij je vader echt niet mee aan te komen hoor! Jij moet elke dag onder de bank en de kast stofzuigen natuurlijk.
Natuurlijk.. Veel katten.. 1,2,3 en Diesel, dat zijn vier van onszelf. Dan Blacky en Jacky, Pol, Snif, de kleintjes, dat is zeven. Vier en zeven, wat 11? 11! We hebben 11 katten in huis. Zeven opvang, oké.. die zijn klein en gaan weg. Ohw en Biko. Moet ik dan echt elke dag onder de bank en de kast stofzuigen? Ik moet elke dag onder de bank en de kast stofzuigen!
`.. en met die pootjes, ze komen overal. Dan kan je echt niet alleen even een stofdoekje erover halen..`
Niet?
`En dan heb je nog de kinderen. De wc moet je ook iedere dag even doen hoor. Zeker met een jongetje, die plassen zo snel tegen de bril. En dan zitten ze weer met die handjes aan de bril. Nee, dat kan echt niet. Met diezelfde vingers zitten ze daarna weer in hun neus. Iedere dag even met chloor erdoor.`
Iedere dag?
`En je verschoont hun bed toch ook wel elke week hé? Je wilt niet weten waar die kinderen inzitten overdag. En zweten, ` s nachts, dat vinden die huismijten fijn, zweet, daar moet je wel op letten. Moet ik ook iedere keer zelf doen, het bed verschonen. Bijna 90 gulden per week, maar dat doet ze niet....`
Fuck
` Mam, sorry dat ik je onderbreek, heel gezellig kletsen zo, maar ik moet echt op gaan hangen, ik moet nog zoveel doen!`
dinsdag 7 augustus 2012
Vijftig Tinten Tegenlicht
Vakantie, de tijd om ongestoord te lezen.
Kinderen in het zwembad of bij hun moeder. Man in het zwembad of klussen in de tuin.
Ik op een ligbed of op de bank met een boek, of e-book.
Twee boeken gelezen deze vakantie. Weinig, maar als je op vakantie gaat met twee kids kom je een stuk minder aan lezen toe heb ik gemerkt! Daarnaast, als je leest, moet je steeds een stukje terug omdat je niet meer weet wat er ook al weer gebeurt was voor dat je een handoek ging pakken/geld ging geven voor een ijsje/twee kids in ging smeren met zonnebrand/nat gespetterd werd/ ruzies geslecht hebt/drinken hebt gepakt/mee bent gelopen naar de wc/wat lekkers hebt gepakt/gekeken hebt hoe goed hij kan duiken en zij kan keren in haar zwemband/beleefd gekletst hebt met ouders van vriendjes/nee hebt gezegd op nog een ijsje en uit hebt gelegd waarom niet/geknuffeld hebt en warm gewreven hebt want ondanks dat het 32 graden is, kun je heel koud het zwembad uit komen.
Mijn moeder begon over een heel goed boek. 'Moet je echt lezen! Vijftig tinten grijs. Een bestseller.' Ik hou van lezen. Vraag naar het boek. 'Het is een heel erotisch boek' zegt mijn moeder met een enge twinkeling in haar ogen. 'HO STOP!' Ik wil er niets meer over horen. Mijn moeder die verteld over een erotisch boek? Ik die het daarna nog moet lezen? Oh nee! Mijn moeder kijkt me gepikeerd aan. 'Waarom mag ik daar niets over zeggen? Ik ben ook gewoon een vrouw hoor.' Ik denk even na. 'Ja Mam, jij bent wel een vrouw, maar geen echte, je bent mijn moeder. Net zoals Pap geen man is, maar een Papa.' Mannen zijn mannen, ze laten hun sokken slingeren, gooien de deur voor je neus dicht, zeggen kwetsende dingen zonder het ook maar op te merken en laten je gerust met drie zware tassen sjouwen tot je vraagt of ze ook wat willen dragen. Dan ineens gaat het licht bij ze aan, 'ohw ja wat dragen, dat zou best kunnen'. Papa's zijn niet zo. Papa's zijn er altijd voor je, je kan altijd bij ze terecht. Oke, ze dragen je zware tassen ook niet, maar het is je vader, de eerste man in je leven en meteen de geweldigste. Tenmiste, zo voel ik dat.
'Waarom mag ik niet over dat boek praten?' Ik vraag me af waarom ik dat moet uitleggen. Het lijkt mij vrij duidelijk. 'Omdat je mijn moeder bent! Dat begrijp je toch wel!' Nee, ze begrijpt er niets van. Zij is ook een vrouw, met gevoelens en ik ben tenslotte ook volwassen. Dan kun je dit soort boeken best met je moeder bespreken. Want zo'n moeder en dochter zijn wij. Wij kunnen alles bespreken. Althans, dat denkt mijn moeder.
'Maar mam, hoe moet ik dat boek nou nog met plezier lezen, als ik weet dat JIJ het met plezier gelezen hebt, mijn moeder! Het is gewoon, gewoon, vies!'
Mijn moeder kijkt verontwaardigd.
'Pap, jij begrijpt het toch wel?' Ik doe een poging bijval te vinden. Tot mijn schrik ontkent hij. 'Je wordt bijna 31, dan begrijp je toch wel dat je moeder ook een sexleven heeft.' Wah! Bah! Mijn oren!
Ik kijk wanhopig naar mijn vriend, begrijpt die het dan? Die haalt zijn schouders op.
Later in bed hebben we het er nog over. 'Begrijp jij dan niet dat ik van mijn moeder niet wil horen hoe geweldig ze een sexboek vindt?' Hij antwoord dat hij dat niet begrijpt.
'Maar wat als jouw moeder zegt dat ze genoten heeft van een erotisch boek?'
'Dan doet me dat niks.'
Ik begrijp het niet, hoe kan dit? Ben ik dan echt de enige?
Vijftig tinten grijs staat op mijn e-reader. Maar die kan ik nu dus niet gaan lezen. Dus ik begin aan een ander boek. 'Tegenlicht' van Esther Verhoeff. Ik verwacht een spannend boek. Het is tenslotte Esther Verhoeff!
Dagen ben ik in de ban van Annie Zagt. Het laatste hoofdstuk lees in midden in de nacht, een uur of drie, in bed. Daarna kruip ik huilend tegen mijn vriend aan. 'Waarom lees je dat boek dan ook?!' vraagt hij terwijl hij me troost. Ik weet het ook even niet.
Arme Annie, wat maakt die een ellende mee. Ze beschrijft een van mijn diepgewortelde angsten. Gek worden. Gewoon langzaam gek worden. Niemand die het merkt in het begin, inclusief jezelf. Maar je dwaalt af, je ziet dingen die er niet zijn, je denkt gedachten die niet van jou zijn. Het is mijn grootste nachtmerrie. Krijg je een hartaanval? Heel vervelend, doet vast heel veel zeer. Je kunt medicijnen krijgen en dan overleef je het hopelijk. Maar wat als je gek wordt? En niemand weet wat je precies hebt? En je kunt niet vertrouwen op je zintuigen. Is wat je hoort er ook echt? Wat je ziet, bestaat dan wel? Het zijn je eigen belevingen, voor jou zijn ze echt, alleen voor de rest van de wereld niet. Alleen op de wereld, maar dan niet.
De film 'De gelukkige huisvrouw' (het boek had ik destijds al gelezen) heb ik halverwege uit moeten zetten. Een gezonde vrouw kan na een bevalling gewoon een psychose krijgen. De kans is klein, maar ja.. heel groot als jij 'm net hebt. Zijn er psychiaters die je bij voorbaat iedere week willen screenen tijdens je zwangerschap en de eerste jaren erna? Doe mij er dan zo-eentje, mocht ik ooit zwanger worden natuurlijk.
Eenmaal thuis heb ik genoeg afstand van mijn moeder om aan 'Vijftig tinten grijs' te beginnen. Erotisch boek? Zoals mijn vader al zei: 'Wij noemen dit gewoon porno'.
Op mijn verjaardag, twee dagen na de vakantie, vraagt mijn moeder of ik al in Het Boek begonnen ben. Mijn zus zit erbij. Ik kijk afkeurend en herinner haar aan de afspraak dat we het nooit meer over Het Boek zouden hebben. Tenminste als ze mij nog wat leesplezier gunt. Mijn zus wil weten waar het over gaat. Mijn moeder omschrijft met liefde het boek. De eerste reactie van mijn zus? 'Gatver Mam! Hou op! Wat nou als ik hem nog wil lezen?!'
Ik hou van mijn zus.
Kinderen in het zwembad of bij hun moeder. Man in het zwembad of klussen in de tuin.
Ik op een ligbed of op de bank met een boek, of e-book.
Twee boeken gelezen deze vakantie. Weinig, maar als je op vakantie gaat met twee kids kom je een stuk minder aan lezen toe heb ik gemerkt! Daarnaast, als je leest, moet je steeds een stukje terug omdat je niet meer weet wat er ook al weer gebeurt was voor dat je een handoek ging pakken/geld ging geven voor een ijsje/twee kids in ging smeren met zonnebrand/nat gespetterd werd/ ruzies geslecht hebt/drinken hebt gepakt/mee bent gelopen naar de wc/wat lekkers hebt gepakt/gekeken hebt hoe goed hij kan duiken en zij kan keren in haar zwemband/beleefd gekletst hebt met ouders van vriendjes/nee hebt gezegd op nog een ijsje en uit hebt gelegd waarom niet/geknuffeld hebt en warm gewreven hebt want ondanks dat het 32 graden is, kun je heel koud het zwembad uit komen.
Mijn moeder begon over een heel goed boek. 'Moet je echt lezen! Vijftig tinten grijs. Een bestseller.' Ik hou van lezen. Vraag naar het boek. 'Het is een heel erotisch boek' zegt mijn moeder met een enge twinkeling in haar ogen. 'HO STOP!' Ik wil er niets meer over horen. Mijn moeder die verteld over een erotisch boek? Ik die het daarna nog moet lezen? Oh nee! Mijn moeder kijkt me gepikeerd aan. 'Waarom mag ik daar niets over zeggen? Ik ben ook gewoon een vrouw hoor.' Ik denk even na. 'Ja Mam, jij bent wel een vrouw, maar geen echte, je bent mijn moeder. Net zoals Pap geen man is, maar een Papa.' Mannen zijn mannen, ze laten hun sokken slingeren, gooien de deur voor je neus dicht, zeggen kwetsende dingen zonder het ook maar op te merken en laten je gerust met drie zware tassen sjouwen tot je vraagt of ze ook wat willen dragen. Dan ineens gaat het licht bij ze aan, 'ohw ja wat dragen, dat zou best kunnen'. Papa's zijn niet zo. Papa's zijn er altijd voor je, je kan altijd bij ze terecht. Oke, ze dragen je zware tassen ook niet, maar het is je vader, de eerste man in je leven en meteen de geweldigste. Tenmiste, zo voel ik dat.
'Waarom mag ik niet over dat boek praten?' Ik vraag me af waarom ik dat moet uitleggen. Het lijkt mij vrij duidelijk. 'Omdat je mijn moeder bent! Dat begrijp je toch wel!' Nee, ze begrijpt er niets van. Zij is ook een vrouw, met gevoelens en ik ben tenslotte ook volwassen. Dan kun je dit soort boeken best met je moeder bespreken. Want zo'n moeder en dochter zijn wij. Wij kunnen alles bespreken. Althans, dat denkt mijn moeder.
'Maar mam, hoe moet ik dat boek nou nog met plezier lezen, als ik weet dat JIJ het met plezier gelezen hebt, mijn moeder! Het is gewoon, gewoon, vies!'
Mijn moeder kijkt verontwaardigd.
'Pap, jij begrijpt het toch wel?' Ik doe een poging bijval te vinden. Tot mijn schrik ontkent hij. 'Je wordt bijna 31, dan begrijp je toch wel dat je moeder ook een sexleven heeft.' Wah! Bah! Mijn oren!
Ik kijk wanhopig naar mijn vriend, begrijpt die het dan? Die haalt zijn schouders op.
Later in bed hebben we het er nog over. 'Begrijp jij dan niet dat ik van mijn moeder niet wil horen hoe geweldig ze een sexboek vindt?' Hij antwoord dat hij dat niet begrijpt.
'Maar wat als jouw moeder zegt dat ze genoten heeft van een erotisch boek?'
'Dan doet me dat niks.'
Ik begrijp het niet, hoe kan dit? Ben ik dan echt de enige?
Vijftig tinten grijs staat op mijn e-reader. Maar die kan ik nu dus niet gaan lezen. Dus ik begin aan een ander boek. 'Tegenlicht' van Esther Verhoeff. Ik verwacht een spannend boek. Het is tenslotte Esther Verhoeff!
Dagen ben ik in de ban van Annie Zagt. Het laatste hoofdstuk lees in midden in de nacht, een uur of drie, in bed. Daarna kruip ik huilend tegen mijn vriend aan. 'Waarom lees je dat boek dan ook?!' vraagt hij terwijl hij me troost. Ik weet het ook even niet.
Arme Annie, wat maakt die een ellende mee. Ze beschrijft een van mijn diepgewortelde angsten. Gek worden. Gewoon langzaam gek worden. Niemand die het merkt in het begin, inclusief jezelf. Maar je dwaalt af, je ziet dingen die er niet zijn, je denkt gedachten die niet van jou zijn. Het is mijn grootste nachtmerrie. Krijg je een hartaanval? Heel vervelend, doet vast heel veel zeer. Je kunt medicijnen krijgen en dan overleef je het hopelijk. Maar wat als je gek wordt? En niemand weet wat je precies hebt? En je kunt niet vertrouwen op je zintuigen. Is wat je hoort er ook echt? Wat je ziet, bestaat dan wel? Het zijn je eigen belevingen, voor jou zijn ze echt, alleen voor de rest van de wereld niet. Alleen op de wereld, maar dan niet.
De film 'De gelukkige huisvrouw' (het boek had ik destijds al gelezen) heb ik halverwege uit moeten zetten. Een gezonde vrouw kan na een bevalling gewoon een psychose krijgen. De kans is klein, maar ja.. heel groot als jij 'm net hebt. Zijn er psychiaters die je bij voorbaat iedere week willen screenen tijdens je zwangerschap en de eerste jaren erna? Doe mij er dan zo-eentje, mocht ik ooit zwanger worden natuurlijk.
Eenmaal thuis heb ik genoeg afstand van mijn moeder om aan 'Vijftig tinten grijs' te beginnen. Erotisch boek? Zoals mijn vader al zei: 'Wij noemen dit gewoon porno'.
Op mijn verjaardag, twee dagen na de vakantie, vraagt mijn moeder of ik al in Het Boek begonnen ben. Mijn zus zit erbij. Ik kijk afkeurend en herinner haar aan de afspraak dat we het nooit meer over Het Boek zouden hebben. Tenminste als ze mij nog wat leesplezier gunt. Mijn zus wil weten waar het over gaat. Mijn moeder omschrijft met liefde het boek. De eerste reactie van mijn zus? 'Gatver Mam! Hou op! Wat nou als ik hem nog wil lezen?!'
Ik hou van mijn zus.
maandag 30 juli 2012
Assie-as
'Ik weet wat dankjewel is in het Spaans.'
'Oh?'
'Assie-as!'
'Je bedoelt gracias, dat spreek je zo uit: graasi-as.'
'Nee hoor. Jij zegt het verkeerd. Die mevrouw net zei ook assie-as.'
'Wil je van mij een stukje ei?'
'Ja! Assie-as!'
'Oh?'
'Assie-as!'
'Je bedoelt gracias, dat spreek je zo uit: graasi-as.'
'Nee hoor. Jij zegt het verkeerd. Die mevrouw net zei ook assie-as.'
'Wil je van mij een stukje ei?'
'Ja! Assie-as!'
dinsdag 17 juli 2012
Vakantie!
Ik ga met vakantie.
En ik ben al weken bezig met voorbereiden.
En dat is raar, want ik ben niet van het voorbereiden, wat ik niet bij me heb op vakantie, dat koop ik daar dan toch gewoon? Ik zorg dat ik op tijd op schiphol ben en verder is het een kwestie van genieten.
Een dag van een doorsnee vakantie: ik slaap uit, ik ga ontbijten, ik ga in de zon liggen met een boek, ik val in slaap, ik ga een stukje wandelen langs het strand of over de boulevard, ik ga een uurtje liggen, ik ga in bad, ik ga uit eten, ik ga zitten met een boek, ik val in slaap en ga naar bed.
Na 10 dagen ben ik zo goed als nieuw en kan ik er weer een heel jaar tegenaan, met pech 2 of 3 jaar.
Nu ga ik op vakantie met kinderen.
Niet alleen heb ik ineens de drang dat het hele huis, inclusief hun kamers compleet aan kant moet, ik ben ook al weken bezig met het feit of ze wel genoeg zomerkleding hebben, met het speuren naar leuke vakantieboeken, goedkope oordopjes omdat die krengen toch altijd kapot gaan of je er nou een tientje of drie tientjes voor betaald en niet te vergeten: veertien verschillende soorten zonnebrandcreme uitzoeken, want als dan dat.
Deze vakantie kan ik niet uitslapen, de kinderen zijn om 7 uur wakker.
Deze vakantie is rustig een boek lezen en daarbij in slaap vallen uitgesloten, de kids bij het zwembad moeten in de gaten gehouden worden.
Tussendoor een uurtje liggen? Vergeet het maar, spelletjes doen en lummelen in het water.
Laat ontbijt? Nee ontbijt en lunch, met bruine boterhammen.
Dit wordt een vakantie als nooit tevoren en ik heb er zin in!
Ik ga nog nooit zoveel wakker zijn in een vakantie en ik ben benieuwd wat anderen nou meemaken zo overdag op een vakantiebestemming. Misschien ga ik wel wat van het eiland zien nu ik er voor de 11e keer ben.. je weet maar nooit.
Oh en als ik terug kom ben ik twee weken niet bereikbaar.. even bijslapen ;)
En ik ben al weken bezig met voorbereiden.
En dat is raar, want ik ben niet van het voorbereiden, wat ik niet bij me heb op vakantie, dat koop ik daar dan toch gewoon? Ik zorg dat ik op tijd op schiphol ben en verder is het een kwestie van genieten.
Een dag van een doorsnee vakantie: ik slaap uit, ik ga ontbijten, ik ga in de zon liggen met een boek, ik val in slaap, ik ga een stukje wandelen langs het strand of over de boulevard, ik ga een uurtje liggen, ik ga in bad, ik ga uit eten, ik ga zitten met een boek, ik val in slaap en ga naar bed.
Na 10 dagen ben ik zo goed als nieuw en kan ik er weer een heel jaar tegenaan, met pech 2 of 3 jaar.
Nu ga ik op vakantie met kinderen.
Niet alleen heb ik ineens de drang dat het hele huis, inclusief hun kamers compleet aan kant moet, ik ben ook al weken bezig met het feit of ze wel genoeg zomerkleding hebben, met het speuren naar leuke vakantieboeken, goedkope oordopjes omdat die krengen toch altijd kapot gaan of je er nou een tientje of drie tientjes voor betaald en niet te vergeten: veertien verschillende soorten zonnebrandcreme uitzoeken, want als dan dat.
Deze vakantie kan ik niet uitslapen, de kinderen zijn om 7 uur wakker.
Deze vakantie is rustig een boek lezen en daarbij in slaap vallen uitgesloten, de kids bij het zwembad moeten in de gaten gehouden worden.
Tussendoor een uurtje liggen? Vergeet het maar, spelletjes doen en lummelen in het water.
Laat ontbijt? Nee ontbijt en lunch, met bruine boterhammen.
Dit wordt een vakantie als nooit tevoren en ik heb er zin in!
Ik ga nog nooit zoveel wakker zijn in een vakantie en ik ben benieuwd wat anderen nou meemaken zo overdag op een vakantiebestemming. Misschien ga ik wel wat van het eiland zien nu ik er voor de 11e keer ben.. je weet maar nooit.
Oh en als ik terug kom ben ik twee weken niet bereikbaar.. even bijslapen ;)
woensdag 30 mei 2012
In Bad
Woensdagmiddag 15.30
'Wie van jullie gaat als eerst in bad?'
Twee kinderen rennen weg en gillen tegelijk: 'ik niet!'
'Een van jullie twee zal toch echt als eerst moeten. Komen jullie daar samen uit?'
Twee kinderen schudden hard van nee.
'Oke, getal onder de tien, wie het raad hoeft niet als eerst, oke?'
Twee kinderen gissen naar het juiste antwoord.
Hij wint.
Zij grijpt zich aan de bank vast. Die is niet van plan om als eerst te gaan, dat is duidelijk.
Als ik zeg dat ze als eerst moet omdat hij het goede getal heeft geraden zegt ze 'Maar ik dacht al eerder 4 dan hij het zei! Ik zei alleen per ongeluk 2! Dus hij moet als eerst.'
Ik probeer logica, ik vraag het lief, leg uit, vraag nog een keer. Nee. Geen beweging in haar te krijgen. Ik probeer haar dus maar op te tillen en mee te nemen de trap op. Dat is huilen.
Ik probeer het nog een keer op de wijze van 'The Nanny', ga op haar hoogte zitten, vraag wat er is. Natuurlijk weet ik dat al: ze wil niet als eerst, sterker nog, ze gaat niet als eerst.
Ik heb genoeg Nanny gezien om te weten dat ik moet uitleggen, dus daar ga ik nog een keer.
Nee, ze gaat niet.
'Meisje, ik vind dit niet leuk. Het is woensdag, je moet in bad en we gaan je nu uitkleden.'
Nu zwaait ze met haar armen om zich heen tegen mij aan. Ga ik weer, op mijn knieën, 'Meisje, je mag mij niet slaan, zeg maar even sorry!'
Een simpel 'nee' is het antwoord.
'Ga dan maar even op het krukje zitten en daar blijven zitten tot ik je weer kom halen.'
Zo! Dat heb ik even goed opgelost!
Een paar minuten later loop ik terug. ´Ben je al klaar om sorry te zeggen?'
'Nee'
Blijkbaar nog een paar minuutjes nodig.
Na vijf minuten nog eens terug. Dit keer is het antwoord: 'Neehee'
Ik loop maar weer weg en ben nog geen twee stappen weg als ik hoor:
'Ohw en Margje, als ik klaar ben om sorry te zeggen, roep ik jou wel!'
Tot zover de Nanny..
Overigens hebben we het daarna helemaal goed gemaakt en zit ze nu lekker in bad!
'Wie van jullie gaat als eerst in bad?'
Twee kinderen rennen weg en gillen tegelijk: 'ik niet!'
'Een van jullie twee zal toch echt als eerst moeten. Komen jullie daar samen uit?'
Twee kinderen schudden hard van nee.
'Oke, getal onder de tien, wie het raad hoeft niet als eerst, oke?'
Twee kinderen gissen naar het juiste antwoord.
Hij wint.
Zij grijpt zich aan de bank vast. Die is niet van plan om als eerst te gaan, dat is duidelijk.
Als ik zeg dat ze als eerst moet omdat hij het goede getal heeft geraden zegt ze 'Maar ik dacht al eerder 4 dan hij het zei! Ik zei alleen per ongeluk 2! Dus hij moet als eerst.'
Ik probeer logica, ik vraag het lief, leg uit, vraag nog een keer. Nee. Geen beweging in haar te krijgen. Ik probeer haar dus maar op te tillen en mee te nemen de trap op. Dat is huilen.
Ik probeer het nog een keer op de wijze van 'The Nanny', ga op haar hoogte zitten, vraag wat er is. Natuurlijk weet ik dat al: ze wil niet als eerst, sterker nog, ze gaat niet als eerst.
Ik heb genoeg Nanny gezien om te weten dat ik moet uitleggen, dus daar ga ik nog een keer.
Nee, ze gaat niet.
'Meisje, ik vind dit niet leuk. Het is woensdag, je moet in bad en we gaan je nu uitkleden.'
Nu zwaait ze met haar armen om zich heen tegen mij aan. Ga ik weer, op mijn knieën, 'Meisje, je mag mij niet slaan, zeg maar even sorry!'
Een simpel 'nee' is het antwoord.
'Ga dan maar even op het krukje zitten en daar blijven zitten tot ik je weer kom halen.'
Zo! Dat heb ik even goed opgelost!
Een paar minuten later loop ik terug. ´Ben je al klaar om sorry te zeggen?'
'Nee'
Blijkbaar nog een paar minuutjes nodig.
Na vijf minuten nog eens terug. Dit keer is het antwoord: 'Neehee'
Ik loop maar weer weg en ben nog geen twee stappen weg als ik hoor:
'Ohw en Margje, als ik klaar ben om sorry te zeggen, roep ik jou wel!'
Tot zover de Nanny..
Overigens hebben we het daarna helemaal goed gemaakt en zit ze nu lekker in bad!
woensdag 16 mei 2012
Moederdag
Als Bonusmoeder toch wel een van de lastigste dagen in het jaar: Moederdag.
Niet alleen word je er even op gewezen dat jij er op die dag niet bij hoort, er moeten ook tekeningen en kadootjes gemaakt/gekocht worden voor Mama.
Al zeg ik het zelf, ik ben aardig ruimdenkend. Dat wil ik graag zijn althans en ik denk dat dit me meestal ook wel lukt. Gewoon twee benen op de grond en mensen en situaties accepteren hoe ze zijn. En wat heb ik een geluk dat ik een vriend en ex-vrouw-van-vriend heb die ook ruimdenkend zijn. Wat zo hebben we eigenlijk een hele leuke Moederdag gehad.
In het weekend zijn de kinderen bij hun moeder. Natuurlijk hadden ze op school al tekeningen en bloemen geknutseld en getekend. Daar heb ik nog een kadootje bijgekocht namens de kinderen. In een grote tas en de kids goed instrueren het te verstoppen voor Mama! Nou dat vonden ze spannend. 'Mama, deze tas, daar mag je niet inkijken! Daar zitten je kadootjes in voor Moederdag!'
Zondag kwamen ze terug. En ontzettend lief kreeg ik hele mooie tekeningen voor Moederdag! Mijn allereerste moederdagkadootjes! Ik vind het een hele eer en ben zo blij dat de kinderen het ook fijn vinden zo met z'n allen.
Ze hoeven nooit te kiezen tussen Mama of Margje, ze hebben allebei. En dat stelt ze zichtbaar gerust. Natuurlijk is het voor ons weleens moeilijk.. Als moeder deel je ineens je kinderen met de nieuwe vriendin van je ex-man. En ik zie/hoor/spreek de ex van mijn vriend met grote regelmaat.
Maar niets wat een beetje ruimdenkendheid en inlevingsvermogen niet kan oplossen!
Niet alleen word je er even op gewezen dat jij er op die dag niet bij hoort, er moeten ook tekeningen en kadootjes gemaakt/gekocht worden voor Mama.
Al zeg ik het zelf, ik ben aardig ruimdenkend. Dat wil ik graag zijn althans en ik denk dat dit me meestal ook wel lukt. Gewoon twee benen op de grond en mensen en situaties accepteren hoe ze zijn. En wat heb ik een geluk dat ik een vriend en ex-vrouw-van-vriend heb die ook ruimdenkend zijn. Wat zo hebben we eigenlijk een hele leuke Moederdag gehad.
In het weekend zijn de kinderen bij hun moeder. Natuurlijk hadden ze op school al tekeningen en bloemen geknutseld en getekend. Daar heb ik nog een kadootje bijgekocht namens de kinderen. In een grote tas en de kids goed instrueren het te verstoppen voor Mama! Nou dat vonden ze spannend. 'Mama, deze tas, daar mag je niet inkijken! Daar zitten je kadootjes in voor Moederdag!'
Zondag kwamen ze terug. En ontzettend lief kreeg ik hele mooie tekeningen voor Moederdag! Mijn allereerste moederdagkadootjes! Ik vind het een hele eer en ben zo blij dat de kinderen het ook fijn vinden zo met z'n allen.
Ze hoeven nooit te kiezen tussen Mama of Margje, ze hebben allebei. En dat stelt ze zichtbaar gerust. Natuurlijk is het voor ons weleens moeilijk.. Als moeder deel je ineens je kinderen met de nieuwe vriendin van je ex-man. En ik zie/hoor/spreek de ex van mijn vriend met grote regelmaat.
Maar niets wat een beetje ruimdenkendheid en inlevingsvermogen niet kan oplossen!
donderdag 10 mei 2012
Maar niet in bed!
Als je moeder wordt gaat daar meestal wat planning aan vooraf.
Je wilt samen met je partner graag een kindje en dan komt het moment dat jullie gaan 'proberen' een kindje te maken. Als moeder to be dan eenmaal zwanger is, dan zijn er negen maanden van voorbereiding, boeken te over, ongevraagd advies bij de bushalte en als je de hond uitlaat van andere moeder die je dikke buik zien en natuurlijk de tripjes naar de babywinkel, verloskundige en zwangerschapsyoga.
Er zijn ook boeken speciaal voor stiefmoeders, bonusmoeders, weekendmama's en andere invalmoeders. Het boek 'De bewuste Stiefmoeder' pleit ervoor om al deze moeders gewoon stiefmoeder te noemen. Want door het woord gewoon te gebruiken gaat de negatieve lading die het woord toch heeft er vanzelf af.
Als stiefmoeder heb je geen uitgebreide voorbereiding in de zin van dat je met je partner plannen maakt over het hebben van een kleine. De band die moeder en kind opbouwen tijdens de zwangerschap en daarna ervaart een stiefmoeder niet. Ook de belangrijke hormonen die moeders en kinderen aanmaken vlak na de geboorte die de binding stimuleren spelen (hoogst waarschijnlijk) geen rol bij stiefmoeders. De natuurlijk band, die ontbreekt.
In veel boeken voor en over stiefmoeders staat dan ook dat een stiefmoeder zich niet kan voorbereiden op het stiefmoederschap.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens.
We zijn geen 15 meer, als we verliefd worden dan kunnen we als het goed is nog steeds ons verstand gebruiken. Je wordt verliefd op een man met kinderen. Heb je dan niets met kinderen? Wil je geen kinderen? Vind je kinderen vervelende wezens? Dan kap je de relatie af. Vind ik.
Bij mijn eigen voorbereiding op de rol van 'de vriendin van papa' ben ik gaan lezen op fora. Ik had de kinderen nog niet ontmoet, maar wilde uitvinden hoe dat het beste aan te pakken.
Ik kwam op een aantal fora terecht speciaal voor stiefmoeders. En ik schrok me rot.
Er waren een paar positieve verhalen, maar verder was het kommer en kwel. De kinderen van manlief worden op die fora 'stiefjes' genoemd. En als je sommige verhalen moet geloven dan proberen die stiefjes hun papa helemaal voor zichzelf te houden! Ja, je leest het goed! Hun vader willen ze zelf! De krengen.
Het meest schokkende wat ik gelezen heb ging over een kindje wat die dag vier jaar zou worden. Natuurlijk was dat heel erg spannend voor deze kleine jongen en hij was daardoor al voor zes uur wakker. Heel graag wilde hij even bij papa in bed liggen. En in dat bed lag ook zijn vriendin. En toen heeft die vader gewoon gezegd: 'natuurlijk mag jij even bij ons in bed!'. Stiefmoeder is nog met haar rug naar vader en zoon toe gaan liggen, maar daar reageerde vader helemaal niet op. Nou ja, toen is ze maar op de bank gaan liggen! Verdreven uit haar bed door stief.
En deze vriendin schrijft: 'Is het nou zo gek dat ik Stief niet in bed wil? Hij kwijlt gewoon soms nog. En het bed is het enige terrein wat in ieder geval nog van ons samen is. Daar wil ik hem gewoon niet bij. Ik vind het vies mijn stief in bed, zo gek is dat toch niet?'
Ik dacht: 'ja dat is gek ja, het is een kind die jarig is en het spannend vind en vertrouwdheid zoekt bij zijn vader. Dan ga je aan de kant als het je niet bevalt.'
Maar de reacties waren zo nog erger:
'Natuurlijk wil jij ook een plek voor jezelf, daar heb je recht op!'
'Dan gaat hij toch lekker bij zijn zoon liggen?'
'Ik hoef ook geen stiefjes in bed, dat is mijn terrein.'
Oke ik doe de badkamerdeur op slot als ik ga douchen en toen ze voor het eerst gewoon de wc-deur open trokken toen ik erop zat keek ik ook even raar.. maar het zijn kinderen!
Je komt erbij, dus je past je aan. Natuurlijk moet er rekening gehouden worden met jouw grenzen en jouw mening. Maar dat geld andersom net zo goed.
Je wilt samen met je partner graag een kindje en dan komt het moment dat jullie gaan 'proberen' een kindje te maken. Als moeder to be dan eenmaal zwanger is, dan zijn er negen maanden van voorbereiding, boeken te over, ongevraagd advies bij de bushalte en als je de hond uitlaat van andere moeder die je dikke buik zien en natuurlijk de tripjes naar de babywinkel, verloskundige en zwangerschapsyoga.
Er zijn ook boeken speciaal voor stiefmoeders, bonusmoeders, weekendmama's en andere invalmoeders. Het boek 'De bewuste Stiefmoeder' pleit ervoor om al deze moeders gewoon stiefmoeder te noemen. Want door het woord gewoon te gebruiken gaat de negatieve lading die het woord toch heeft er vanzelf af.
Als stiefmoeder heb je geen uitgebreide voorbereiding in de zin van dat je met je partner plannen maakt over het hebben van een kleine. De band die moeder en kind opbouwen tijdens de zwangerschap en daarna ervaart een stiefmoeder niet. Ook de belangrijke hormonen die moeders en kinderen aanmaken vlak na de geboorte die de binding stimuleren spelen (hoogst waarschijnlijk) geen rol bij stiefmoeders. De natuurlijk band, die ontbreekt.
In veel boeken voor en over stiefmoeders staat dan ook dat een stiefmoeder zich niet kan voorbereiden op het stiefmoederschap.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens.
We zijn geen 15 meer, als we verliefd worden dan kunnen we als het goed is nog steeds ons verstand gebruiken. Je wordt verliefd op een man met kinderen. Heb je dan niets met kinderen? Wil je geen kinderen? Vind je kinderen vervelende wezens? Dan kap je de relatie af. Vind ik.
Bij mijn eigen voorbereiding op de rol van 'de vriendin van papa' ben ik gaan lezen op fora. Ik had de kinderen nog niet ontmoet, maar wilde uitvinden hoe dat het beste aan te pakken.
Ik kwam op een aantal fora terecht speciaal voor stiefmoeders. En ik schrok me rot.
Er waren een paar positieve verhalen, maar verder was het kommer en kwel. De kinderen van manlief worden op die fora 'stiefjes' genoemd. En als je sommige verhalen moet geloven dan proberen die stiefjes hun papa helemaal voor zichzelf te houden! Ja, je leest het goed! Hun vader willen ze zelf! De krengen.
Het meest schokkende wat ik gelezen heb ging over een kindje wat die dag vier jaar zou worden. Natuurlijk was dat heel erg spannend voor deze kleine jongen en hij was daardoor al voor zes uur wakker. Heel graag wilde hij even bij papa in bed liggen. En in dat bed lag ook zijn vriendin. En toen heeft die vader gewoon gezegd: 'natuurlijk mag jij even bij ons in bed!'. Stiefmoeder is nog met haar rug naar vader en zoon toe gaan liggen, maar daar reageerde vader helemaal niet op. Nou ja, toen is ze maar op de bank gaan liggen! Verdreven uit haar bed door stief.
En deze vriendin schrijft: 'Is het nou zo gek dat ik Stief niet in bed wil? Hij kwijlt gewoon soms nog. En het bed is het enige terrein wat in ieder geval nog van ons samen is. Daar wil ik hem gewoon niet bij. Ik vind het vies mijn stief in bed, zo gek is dat toch niet?'
Ik dacht: 'ja dat is gek ja, het is een kind die jarig is en het spannend vind en vertrouwdheid zoekt bij zijn vader. Dan ga je aan de kant als het je niet bevalt.'
Maar de reacties waren zo nog erger:
'Natuurlijk wil jij ook een plek voor jezelf, daar heb je recht op!'
'Dan gaat hij toch lekker bij zijn zoon liggen?'
'Ik hoef ook geen stiefjes in bed, dat is mijn terrein.'
Oke ik doe de badkamerdeur op slot als ik ga douchen en toen ze voor het eerst gewoon de wc-deur open trokken toen ik erop zat keek ik ook even raar.. maar het zijn kinderen!
Je komt erbij, dus je past je aan. Natuurlijk moet er rekening gehouden worden met jouw grenzen en jouw mening. Maar dat geld andersom net zo goed.
dinsdag 8 mei 2012
Animal Event, een rotdag!
Afgelopen weekend was het 'Animal Event' in de Beekse Bergen. Een weekend vol met dieren. Als trainer en gedragstherapeut voor honden voor mij altijd leuk om heen te gaan. Vele standjes om leuke dingen te kopen, interessante lezingen, workshops en shows.
Dit jaar ging ik niet alleen, maar leek het me leuk om met z'n allen te gaan. Vriend mee, kids mee, hond mee.
De avond ervoor nog even een schema gemaakt met wat ik graag wou zien en wat leuk was voor de kinderen.
Het begon met dat ik had verteld dat we naar de Beekse Bergen gingen voor het Animal event. Bij onze jongen was 1 en 1 al snel 2. Beekse bergen + Animal-nog-wat = we gaan naar de wilde dieren kijken!
Je begrijpt zijn grote teleurstelling dat we 'alleen maar' naar (stomme) huisdieren gingen kijken... Ik dacht nog wat te kunnen redden door te zeggen 'Ja, maar! Er is een wel een roofvogelshow!' Dat hielp. Even. Want de hele roofvogelshow was nergens te vinden. Waar we dachten dat het was, was ook het kinderspeelhoekje. Een paar balen hooi op elkaar gestapeld en een tentje met daarin een meisje wat schminkte en een meisje wat ballonnen kon omtoveren in allerlei beesten. Dat was leuk! Een uur in de kou in de rij gestaan bij de smink (daar ging mijn eerste show die ik graag wou zien) maar ons meisje omgetoverd in een mooi katje.
We wilde wel weer eens verder, maar toen kwam het: 'Wanneer is de roofvogelshow nou?'
'Euh nou, die was er niet, maar jullie hebben toch lekker gespeeld?'
'Bllllleeeeeeeeerrrrr maar ik wil de roofvogels zien! Ik heb nog helemaal geen leuke dieren gezien! Alleen maar stomme huisdieren! Wat een rotdag is dit! '
'Sja dat kan niet, denk dat het te hard waaide voor de roofvogels, maar we gaan nog leuke andere dingen bekijken! En zullen we zo poffertjes eten?'
'Ja! Poffertjes!' En daar ging show nummer 2. In de rij voor de poffertjeskraam. 16 euro voor 4 porties poffertjes verder kwamen toch de wilde dieren weer om de hoek. 'Ik vind het hier stom! Ik wil naar de wilde dieren! Wat een rotdag zeg!' Zelfs een 'kijk dat hondje kan over al die hindernissen springen, knap he!' hielp niets. Wilde dieren was wat de klok sloeg. Na ongeveer 66 keer 'Nee, we gaan niet naar de wilde dieren' waren we het zelf een beetje zat. Bij de vraag of hij dan toch een suikerspin mocht vroeg ik hem of hij dat leuk vond een suikerspin. 'Euh ja, ik vind een suikerspin leuk en lekker!' 'Nou dan krijg je hem niet. Je hebt een rotdag, op een rotdag kun je geen leuke dingen toen tenslotte...' Daar moest hij even over nadenken. Hij kwam tot de conclusie dat als hij dan een suikerspin kreeg hij toch geen rotdag had. Maar alleen als hij een suikerspin mocht!
En zo tover je met 1 suikerspin een rotdag om in een leuke dag. Dacht ik.
Want dat werd later, toen de suikerspin op was, genuanceerd. Het was een leuke dag betreft het onderwerp 'eten' maar qua dingen doen was het nog steeds een rotdag, want hij wilde zo graag wilde dieren zien en niet die stomme huisdieren.
We besloten maar dat het tijd was om naar huis te gaan. We begonnen het zelf ook een beetje stom te vinden allemaal. Zeker toen Biko midden in het looppad ineens besloot dat hij moest poepen..
Dit jaar ging ik niet alleen, maar leek het me leuk om met z'n allen te gaan. Vriend mee, kids mee, hond mee.
De avond ervoor nog even een schema gemaakt met wat ik graag wou zien en wat leuk was voor de kinderen.
Het begon met dat ik had verteld dat we naar de Beekse Bergen gingen voor het Animal event. Bij onze jongen was 1 en 1 al snel 2. Beekse bergen + Animal-nog-wat = we gaan naar de wilde dieren kijken!
Je begrijpt zijn grote teleurstelling dat we 'alleen maar' naar (stomme) huisdieren gingen kijken... Ik dacht nog wat te kunnen redden door te zeggen 'Ja, maar! Er is een wel een roofvogelshow!' Dat hielp. Even. Want de hele roofvogelshow was nergens te vinden. Waar we dachten dat het was, was ook het kinderspeelhoekje. Een paar balen hooi op elkaar gestapeld en een tentje met daarin een meisje wat schminkte en een meisje wat ballonnen kon omtoveren in allerlei beesten. Dat was leuk! Een uur in de kou in de rij gestaan bij de smink (daar ging mijn eerste show die ik graag wou zien) maar ons meisje omgetoverd in een mooi katje.
We wilde wel weer eens verder, maar toen kwam het: 'Wanneer is de roofvogelshow nou?'
'Euh nou, die was er niet, maar jullie hebben toch lekker gespeeld?'
'Bllllleeeeeeeeerrrrr maar ik wil de roofvogels zien! Ik heb nog helemaal geen leuke dieren gezien! Alleen maar stomme huisdieren! Wat een rotdag is dit! '
'Sja dat kan niet, denk dat het te hard waaide voor de roofvogels, maar we gaan nog leuke andere dingen bekijken! En zullen we zo poffertjes eten?'
'Ja! Poffertjes!' En daar ging show nummer 2. In de rij voor de poffertjeskraam. 16 euro voor 4 porties poffertjes verder kwamen toch de wilde dieren weer om de hoek. 'Ik vind het hier stom! Ik wil naar de wilde dieren! Wat een rotdag zeg!' Zelfs een 'kijk dat hondje kan over al die hindernissen springen, knap he!' hielp niets. Wilde dieren was wat de klok sloeg. Na ongeveer 66 keer 'Nee, we gaan niet naar de wilde dieren' waren we het zelf een beetje zat. Bij de vraag of hij dan toch een suikerspin mocht vroeg ik hem of hij dat leuk vond een suikerspin. 'Euh ja, ik vind een suikerspin leuk en lekker!' 'Nou dan krijg je hem niet. Je hebt een rotdag, op een rotdag kun je geen leuke dingen toen tenslotte...' Daar moest hij even over nadenken. Hij kwam tot de conclusie dat als hij dan een suikerspin kreeg hij toch geen rotdag had. Maar alleen als hij een suikerspin mocht!
En zo tover je met 1 suikerspin een rotdag om in een leuke dag. Dacht ik.
Want dat werd later, toen de suikerspin op was, genuanceerd. Het was een leuke dag betreft het onderwerp 'eten' maar qua dingen doen was het nog steeds een rotdag, want hij wilde zo graag wilde dieren zien en niet die stomme huisdieren.
We besloten maar dat het tijd was om naar huis te gaan. We begonnen het zelf ook een beetje stom te vinden allemaal. Zeker toen Biko midden in het looppad ineens besloot dat hij moest poepen..
vrijdag 4 mei 2012
Er was eens.. sja.. wat is ze eigenlijk?
'Dit is mijn.. euh.. ehm.. '
'Jouw Margje'
'Ja! Dit is mijn Margje. Mag X bij ons eten?'
'Als dat van X zijn moeder mag'
'X zijn moeder?! Zijn Oma haalt hem altijd van school hoor'
'Ohw nou, als het van X zijn Oma mag dan'
--
'Ik ga je Tante Margje noemen!'
'Als jij dat wil, goed hoor'
'Noem jij mij dan Neef W.?'
'Ja dat is goed, maar wel een beetje gek.'
'Waarom, ik kan je toch gewoon Tante noemen?'
'Ja dat mag ook, maar als ik jouw Tante ben, dan ben ik de zus van Papa of van Mama'
'...'
'En dat is niet zo natuurlijk'
'Mag ik van tafel Tante Margje?'
'Ja hoor'
'Je vergeet Neef W. te zeggen!'
'Ja hoor Neef W.'
--
'Wat een mooie handpop!'
'Ja van de Muppets, heb ik gekregen'
'En ben je nu ook met Papa en Mama naar de film van de Muppets geweest?'
'Dat is mijn moeder niet! Dat is de vriendin van mijn vader natuurlijk!'
'Natuurlijk, sorry!'
'Geeft niet hoor..'
--
'Dit is de vriendin van mijn vader! En ze is ook mijn vriendin!'
--
'Jouw Margje'
'Ja! Dit is mijn Margje. Mag X bij ons eten?'
'Als dat van X zijn moeder mag'
'X zijn moeder?! Zijn Oma haalt hem altijd van school hoor'
'Ohw nou, als het van X zijn Oma mag dan'
--
'Ik ga je Tante Margje noemen!'
'Als jij dat wil, goed hoor'
'Noem jij mij dan Neef W.?'
'Ja dat is goed, maar wel een beetje gek.'
'Waarom, ik kan je toch gewoon Tante noemen?'
'Ja dat mag ook, maar als ik jouw Tante ben, dan ben ik de zus van Papa of van Mama'
'...'
'En dat is niet zo natuurlijk'
'Mag ik van tafel Tante Margje?'
'Ja hoor'
'Je vergeet Neef W. te zeggen!'
'Ja hoor Neef W.'
--
'Wat een mooie handpop!'
'Ja van de Muppets, heb ik gekregen'
'En ben je nu ook met Papa en Mama naar de film van de Muppets geweest?'
'Dat is mijn moeder niet! Dat is de vriendin van mijn vader natuurlijk!'
'Natuurlijk, sorry!'
'Geeft niet hoor..'
--
'Dit is de vriendin van mijn vader! En ze is ook mijn vriendin!'
--
En toen ineens...
Stond zij vroeg op.
Smeerde ze brood.
Las ze voor.
Stopte ze in.
Bracht en haalde ze van en naar school.
Plakte ze pleisters.
Kocht ze boodschappen speciaal bij de Albert Heijn voor de mini's.
Kookte ze, met groenten enzo.
Kocht ze al vakantieboeken in april, voor de zomervakantie in juli.
Verdiepte ze zich in soorten lego.
Reed ze stad en land af voor Muppets.
Had ze soms spijt van de DS die haar toch zo leuk leek.
Ging ze voor middernacht naar bed.
Luisterde ze zo geïnteresseerd mogelijk naar verhalen over Mario.
Had ze 'fuck' en 'kut' zo goed als uit haar vocabulaire geschrapt.
Vond ze een tweede hond toch wel wat druk, zo met de kinderen.
Verveelde ze zich als het vakantie is.
Maakte ze schoon.
Streek ze.
Haalde ze zand uit schoenen.
Zei ze dingen die haar moeder vroeger zei en die ze nooit zou gaan zeggen. Dacht ze.
Had ze 'Robots' zes keer gezien, maar weet nog niet waar ie over gaat.
Ontbeet ze.
Heeft ze nog nooit zo veel gelachen als ooit tevoren.
Smeerde ze brood.
Las ze voor.
Stopte ze in.
Bracht en haalde ze van en naar school.
Plakte ze pleisters.
Kocht ze boodschappen speciaal bij de Albert Heijn voor de mini's.
Kookte ze, met groenten enzo.
Kocht ze al vakantieboeken in april, voor de zomervakantie in juli.
Verdiepte ze zich in soorten lego.
Reed ze stad en land af voor Muppets.
Had ze soms spijt van de DS die haar toch zo leuk leek.
Ging ze voor middernacht naar bed.
Luisterde ze zo geïnteresseerd mogelijk naar verhalen over Mario.
Had ze 'fuck' en 'kut' zo goed als uit haar vocabulaire geschrapt.
Vond ze een tweede hond toch wel wat druk, zo met de kinderen.
Verveelde ze zich als het vakantie is.
Maakte ze schoon.
Streek ze.
Haalde ze zand uit schoenen.
Zei ze dingen die haar moeder vroeger zei en die ze nooit zou gaan zeggen. Dacht ze.
Had ze 'Robots' zes keer gezien, maar weet nog niet waar ie over gaat.
Ontbeet ze.
Heeft ze nog nooit zo veel gelachen als ooit tevoren.
Abonneren op:
Posts (Atom)