Irritante eigenschappen van kinderen

Kerst komt eraan, iedereen is weer in positieve sferen. Mensen geven geld uit als water aan lekker eten en kadootjes.
Natuurlijk heel erg leuk, al die positiviteit en goed voor de economie enzo, maar ik krijg er altijd een beetje braakneigingen van.

Daarom dit keer een blog geweid aan alle vervelende, irritante en tenenkrommende eigenschappen van kinderen of momenten met kinderen.
Dan denk je misschien 'nou wat negatief zeg! Wat is er nou  leuker dan kinderen?' Of je denkt: 'Ja hoor eens, dan had je maar geen bonusmoeder moeten worden.'
Daar kan ik heel simpel op antwoorden: weinig dingen zijn leuker dan kinderen, maar ook weinig dingen kunnen zo goed het bloed onder je nagels vandaan halen dan kinderen.
En zoals mijn moeder zou zeggen: 'Kinderen neem je niet, die krijg je.'

Ik heb het zojuist even bijgehouden, in het laatste kwartier is mijn naam 11 keer gevallen. In alle 11 gevallen gevolgd door een vraag. Ik geef enkele voorbeelden.
'Margje, mag ik een snoepje?'
'Maar Margje, waarom mag ik dan geen snoepje?'
'Margje.. Margje.. Maaaaarrrgje! hoorde je me niet of zo?'
'Margje, waarom zet jij je schoenen eigenlijk voor die van mij?'
'Margje, wat gaan we eten?'
'Maar Margje, je weet toch dat ik dat niet lust?!'
'Margje, waarom schenk je mijn beker melk zo vol?'
'Margje, mag ik op de N?'
'Margje, waar zijn mijn stiften?'
'Margje, wil je even een blaadje voor me pakken?'

En zo kan ik gerust nog wel even doorgaan.
Ik ben hondentrainer en leer mijn cursisten altijd de naam van hun pup alleen in positieve zin te gebruiken en hem niet zo vaak te herhalen. Dan luisteren ze er namelijk niet meer naar. Ik geloof dat dit ook zo bij mensen werkt.

Mijn naam wordt niet altijd gevolgd door een vraag, maar ook regelmatig door advies.
'Margje, als je mijn brood smeert, dan moet je de boter wel goed over de boterham verspreiden, want daar, links onder, voor jou rechts, daar zit maar heel weinig. Zie je wel?'

'Margje, je kunt de poesjes beter nu eten geven, ze zeiden net tegen me dat ze honger hebben.'

'Margje, je doet teveel tandpasta op mijn tandenborstel. Het bolletje tandpasta moet zo groot zijn als een erwt. Kijk, dit is groter dan een erwt en hij is ook nog eens plat aan 1 kant. Een te grote plat gestampte erwt. Zo hoort het niet.'

Oke, om de laatste kan ik ook best lachen. Maar er word mij ook gevraagd waarom ik eigenlijk eerst mijn rechterschoen aandoe en dan pas mijn linker. Waarom ik boodschappen doe op maandagmiddag. En wat ik eigenlijk doe als zij naar school zijn, dan heb ik toch alle tijd?

Mijn vader zegt altijd: 'leren is herhalen'.
Hij had er wel eens bij mogen zeggen dat dit betekend dat je maanden achter elkaar iedere dag hetzelfde moet herhalen. Niet met ballen in huis spelen, natte schoenen in de gang uittrekken, niet op Biko springen, boven je bord eten en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Maar met stip bovenaan mijn ergernissenlijstje staat toch wel 'dingen aan me vragen terwijl ik bezig ben'.
Standaard iedere dag, als ik met mijn handen vol sta met kleurwerken, tassen en de hondenriem, krijg ik de vraag of ik even hun jas wil ophangen. En iedere dag zeg ik weer: 'kijk ik heb mijn handen vol, dat gaat nu even niet.'
Als ik sta te koken, pannen op het vuur, afzuigkap aan, dan komen de vragen of ik even hier naar wil kijken, of even naar dit verhaal wil luisteren. En die vragen komen vanuit de woonkamer. Ik kan ze dus niet verstaan, loop uit de keuken om te vragen wat er is krijg dan te horen 'Wist je dat Mario ook in Luigi kan veranderen?'
Probeer is een boek te lezen, of een simpel tijdschrift. Lukt niet.
Als ze al geen vragen aan je hebben, dan gaan ze dingen doen die niet mogen, je hebt namelijk niet je gehele aandacht bij de kinderen. Slimme wezens zijn het.

Laat ik afsluiten met het hoofdstuk: smoesjes.
Als het tijd is om hun kamer op te ruimen, dan hebben we eerst niet zo'n zin. Daarna kunnen we het niet alleen. Dan komen de fysieke ongemakken: 'ik heb hoofdpijn, buikpijn, ben misselijk, moet naar de wc.'
Over dat naar de wc moeten. Dat moet altijd vlak voordat je weg moet. Je vraagt het tien minuten voor je weg wilt, maar dan moeten ze niet. Nee, ze moeten als je weg moet. En dan moeten ze 9 van de 10 keer ook nog poepen.

Gisteren hoorde ik mijn naam voor de, gok ik, 376e keer die dag. Geen vraag, maar een hele lieve zin. 'Margje, ik hou van jou.'