Lang Leve Klittenband

De kinderen hadden van hun moeder voor de Grote vakantie beide een opdracht gekregen.
Zij zou leren goed te fietsen zonder zijwieltjes en hij zou leren veters strikken.
Beide hebben hun diploma hiervoor behaald, mét bijbehorend kadootje!

Na de vakantie weer tijd voor school. Gympen bleken helemaal uitgelopen te zijn, maar wat een geluk, we hadden nog een paar hele goede stoere jongensschoenen liggen, precies de goede maat. Met veters, dat wel.
Hun vader waarschuwde me nog: 'Met veters, dat is niet zo handig.' Een opmerking die ik ter harte had moeten nemen. In plaats daarvan wuifde ik de opmerking achteloos weg 'Ach hij heeft zijn veterstrikdiploma gehaald. En van oefenen leert hij juist.'
Ik vond het zeer opvoedkundig van mezelf eigenlijk. Nou dan zouden we wat meer moeten doen om zijn schoenen aan te krijgen? Dat doe je voor je kind!
En ik ergerde me toch al zo in de schoenwinkel. Haast geen schoen te vinden zonder sluiting van klittenband. Wat natuurlijk na twee maanden los laat en dan heb je schoenen die niet meer dicht kunnen.

Maar wat wist ik er eigenlijk van?
He-le-maal niets!
Soms kun je als bonusmoeder een frisse kijk op zaken geven. Soms kun je gewoon beter luisteren naar wat een ervaren ouder te vertellen heeft.
En uiteraard: van te voren staat er niet bij of jij nou die frisse kijk hebt, of dat het vooral een naïeve kijk op de betreffende zaak betreft.

Vol goede moed laat ik de schoenen zien. 'Mooi he!'
Antwoord: 'Ze zijn met veters en ik vind ze stom.'
Uiteraard liet ik mij niet ontmoedigen.
'Stom? Het zijn schoenen die mensen in het leger ook dragen. Heel stoer dus. En je kan nu veters strikken, je hebt je diploma gehaald!'
Dat hele leger verhaal, dat was best stoer. Maar dat veters strikken...
'Ik heb nog helemaal mijn diploma niet gehad hoor, alleen het kadootje van mama.'
Ik moest even nadenken. 'Maarre.. als jij het kadootje hebt gekregen, dan kan je veters strikken. Zo niet, dan moet je het kadootje eigenlijk weer teruggeven tot je wel je veters kan strikken.'
Boze blik en het kadootje stond bij mama en alleen als hij óók het diploma had, dan moest hij kunnen veters strikken. Met andere woorden: veters ga ik niet strikken en zie jij dat kadootje maar eens terug te krijgen, want het staat bij mama.

En dan maak ik ook nog een superblunder.

De manier waarop hij zijn veters strikte kende ik nog niet. Hij maakt eerst twee lusjes en doet daar dan een knoop in. Dus ik zei 'wat doe je nou? dat is een rare manier van veters strikken.' Ik had moeten zeggen 'aparte' of 'andere', maar net nu was ik niet zo diplomatiek.
Hartverscheurend gehuil. 'Zhoho heb ik het vahan maahhmhhhaaa geleerheeeheeerd.'
Woeps.
Ik en mijn grote mond.
Ik bied mijn excuus aan, zeg dat ik het niet zo bedoelde en dat dit natuurlijk ook een heel handige manier is om veters te strikken.

Het heeft middagen, uren geduld, 1653 keer voordoen, 1878 keer na laten doen en precies 1 blunder gekost. Dan komt papa thuis. We zijn nog aan het oefenen.
En met 1 opmerking, leert papa even hoe het moet.
Hij staat even te kijken en zegt dan: 'Nou, let eens op, je maakt dus met 1 veter een konijnenoor, daar haal je de andere veter omheen, dan maak je het andere konijnenoor door die veter en onderdoor te halen en dan trek je aan. Zie je, zo.'
Zoonlief kijkt er eens naar, pakt de veters en zegt: 'Bedoel je zo, een oor en dan eromheen met deze, en dan het andere oor door die eronderdoor. En dan trekken. Zo?'
Ja dus.
We zijn helemaal trots!

Tot de volgende ochtend, de middag, als we de hond gaan uitlaten, als hij naar basketbal moet en er weer vandaan en alle ochtenden, middagen en avonden daarna.
Zijn veters zijn te kort, of te lang, ze zitten scheef, hij krijgt ze niet los of vast, ze breken af, ze gaan te snel los, blijven te lang vast en strikken niet lekker.
Iedere keer als de schoenen aanmoeten kost het tien minuten. Tien minuten met gezeur wel te verstaan.  'Wil je me helpen?' 'Niet zo strak!' 'Niet zo los!' 'Het lukt ook noooooit' en 'Ik haat deze schoenen' zijn veelgehoorde uitspraken. Met gym is hij als laatste klaar door zijn schoenen. Wij komen te laat op school, door zijn schoenen.

Vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb andere schoenen gekocht. Met klittenband.
Ik voel opluchting, bevrijding, een last die van mijn schouders afvalt.
Zijn vader en ik hebben besloten de oude schoenen ritueel te verbranden.
Hij bezit de vaardigheid om veters te kunnen strikken, alleen de uitvoering laat nog wat te wensen over. Maar met de jaren krijgt hij vast meer geduld.
En anders kan zijn vriendin misschien helpen?
Misschien is het opvoedkundig totaal niet verantwoord en leert hij zo nooit goed zelf zijn veters strikken. Maar nou en?
Dan loopt hij maar fijn de rest van zijn leven op schoenen met klittenband.
Er zijn ergere dingen!

Ver·ant·woor·de·lijk (bijvoeglijk naamwoord)

´Ik deed het niet expres! Ik wou het helemaal niet doen, maar het gebeurde gewoon!´

Hij stond met een geheimzinnig lachje in de badkamer. Ik was hooguit een halve minuut de badkamer uit geweest. Ik had hem net afgedroogd en hij was bezig met zich aankleden. Daarna zou ik de puntjes van zijn haar aan de achterkant even knippen, tegen de klitten.
'Wat heb jij gedaan?' was mijn reactie op zijn geheimzinnige lachje.
'Niks!'
'Ik geloof er niets van!'
Hij begint te jammeren. 'Oké ik heb een stukje van mijn haar geknipt!'
Hij draait zich om en ik zie de andere kant van zijn gezicht, een heel stuk haar is schuin afgeknipt. 'Wat heb je nou gedaan?! Dat kan toch niet! Je kan toch niet zomaar een stuk van je haar afknippen!' zeg ik.
En toen kwam het. Een zee van excuses met als kern: hij kon er niets aan doen, het gebeurde gewoon en eigenlijk kon hij niet anders. En ik had tenslotte alvast de schaar gepakt om zijn puntjes te knippen.
Alle excuses heb ik uiteraard direct in de wind geslagen. Zijn haar moest een stuk korter en als straf heeft hij twee dagen niet mogen DSsen.

De volgende morgen echter, tref ik hem beneden aan, met zijn zus. Zijn zus op de DS die hem meteen uitzet als ik beneden ben. En normaal zit ze niet op de DS, normaal is ze aan het tekenen of lezen. Zijn naam plus de woorden 'heb jij' waren al genoeg om hem te laten opbiechten dat hij inderdaad op de DS van zijn zus had gespeeld, maar ook daar kon hij niets aan doen. De straf was namelijk oneerlijk. Want hij moet wel DSsen, zo leuk vind hij dat! Het was gewoon geen goede straf!

Die middag leek het mij een goed idee om het eens over 'verantwoordelijkheid' te hebben.
Ik vroeg hem of hij wist wat dat was 'verantwoordelijk zijn'. Ja, dat wist hij echt wel.
'Dan ben je de baas en bepaal je alles.'
'Het lijkt erop' leg ik uit, 'als je verantwoordelijk bent, dan moet je zorgen dat dingen goed gaan.' Bijvoorbeeld: 'ik ben verantwoordelijk voor jullie, dus als ik jullie alleen naar school zou laten lopen en je komt onder een auto, dan is dat mijn schuld, want ik ben verantwoordelijk voor jullie. Ik moet zorgen dat jullie veilig zijn en genoeg te eten krijgen en gezond ook.'
Dat klonk best logisch.
'Maar' ga ik veder, 'jij bent nu al bijna acht en dan ben je zelf verantwoordelijk voor de dingen die je doet. Bijvoorbeeld, als je gaat tekenen op de muur, waarvan je weet dat je dat niet mag, dan ben je daar verantwoordelijk voor. En als je een stuk van je haar afknipt, dan heb je dat zelf gedaan. Je hebt zelf de schaar gepakt en een stuk afgeknipt, zonder dat iemand zei dat het moest of mocht. Dan kun je niemand anders de schuld geven, dan ben jij daar verantwoordelijk voor.'
Snap je?
Hij begreep het volkomen. Geen vragen. Het was duidelijk.

Afgelopen middag wil ik de was uit de machine halen, tot mijn verbazing staat deze weer zijn programma af te werken. Niet lang daarvoor had Wolf brokjes voor Biko uit de werkkamer gepakt, dan moet hij langs de wasmachine.
Als ik hem vraag of hij aan de wasmachine heeft gezeten antwoord hij: 'Ja, ik ben verantwoordelijk!'

Schoolpleinmaffia

Als kind keek ik op tegen volwassenen. Want die waren wijs. Die pesten niet, die weten dat je iedereen in hun waarde moet laten. Die snappen dat iedereen anders is.
Volwassenen en in het bijzonder Papa's en Mama's die weten alles.

 Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat dit zeker niet het geval is. Dat volwassenen niet alles weten en zelfs je ouders niet alles weten, dat kun je ze nog vergeven. Wie weet er nou alles? Maar dat volwassenen zo enorm kinderachtig kunnen zijn. Dat is een tegenvaller.

Na de middelbare school valt het op je beroepsopleiding al op dat er nog gepest wordt, studenten hun huiswerk niet maken als het niet echt moet en onder stages uit proberen te komen. Je zou denken dat ze leren voor zichzelf. Maar dat gaat lang niet voor iedereen op. Er zijn zelfs studenten die andere studenten pesten. Omdat ze puisten hebben, of ander soort kleding dragen of omdat ze stotteren. ´Wordt eens volwassen´ denk je dan.

Dan ga je werken, je vindt een baan, doet mee met de volwassenen. Je moet nog veel leren. Tot je verbazing, of tot mijn verbazing, misschien wisten jullie dit allemaal al, blijken er op het werk allemaal aparte groepjes te zijn. Het is net school. Niet ieder groepje kan zomaar bij elkaar. Je moet oppassen waar je gaat zitten in de kantine met je broodtrommeltje. Vijftigers die hun offertes niet willen laten uittikken door Ylena. Want Ylena zit tijdens de lunch altijd met John van de productie. En dat is toch zo'n eikel.

Het zou me niet verbaasd moeten hebben, maar wisten jullie dat op een schoolplein ook een strakke hiërarchie heerst? Het is 'The Godfather' zonder mannen en zonder geweren. Vrouwen houden meer van een koude oorlog. Met blikken en af en toe een sneer.
Dat moeders ook zo waren, ik had zo gehoopt van niet. Moeders, dat zijn toch die vrouwen die zo graag een kindje wilde en nog een. En die dan lekker tutten met die kindjes en ook nog wat opvoeding doen. Allemaal maatschappelijk/wetenschappelijk verantwoord enzo. Ze zijn tegen kleurstoffen en suiker en Cartoon Network. En ze hebben allemaal het beste voor met hun kinderen. En: ze geven altijd het goede voorbeeld.

Not.

Moeders zijn vrouwen en vrouwen zijn mensen.
Zo zijn er vaste groepjes op het schoolplein. Je hoort erbij of niet. Of je wilt er niet bij horen, dat kan ook.  Op het schoolplein heb je het eerste groepje bij de deur van de ingang van de school, meestal met dubbele kinderwagen. Dat zijn de moeders die denken dat kinderen en schooljuffen door een ienieminie-gaatje zo de school uit fladderen. Dat 200 kinderen geen ruimte nodig hebben om de school ook daadwerkelijk te verlaten. Waarschijnlijk zijn ze bang dat als ze iets verder van de ingang gaan staan hun kind weg fladdert en ze hem of haar nooit meer vinden.
Dan heb je de moeders (hier doen ook vaders aan mee) die aan het raam van de klas waar hun kind in zit gekluisterd staan. Inclusief tikken op het raam. Het is nog geen 12 uur en de juf is nog bezig. Desondanks zwaaien ze alsof ze hun kind drie weken niet gezien hebben. Deze ouders staat bij het afscheid 's ochtends ook nog 20 minuten door het raam afscheid te nemen.
Deze twee categorieën zijn irritant, maar niet schadelijk. Ze zeggen je vriendelijk gedag en zwaaien naar je als je ze ergens anders tegen komt. Ze maken een vriendelijk praatje met je en lijken ook oprecht geinteresseerd.

Dan heb je moeders die in echte groepjes staan verdeeld over het schoolplein.
Er is het alom bekende groepje in joggingpak/huispak. Voor je denkt: wat een sportieve moeders, zo zien ze er niet uit... Een paar dragen een legging, maar dat zou eigenlijk verboden moeten worden. Ik bedoel: er zijn kinderen bij.
Een stukje verder staat een ander groepje, het elite-groepje. De hoog opgeleide moeders met een heuse carrière die dit ook graag willen laten zien. Qua kleding herken je ze aan hun broekpak, al dan niet de krijtstreep versie. Hoge hakken eronder, als ze een riem dragen, heeft die dezelfde kleur als hun schoenen. Ze kijken constant op hun horloge en staan daarbij ongeduldig met 1 hak te tappen. Hun kinderen herken je ook zo. In plaats van een rugzak van Angry birds of de Muppets hebben ze een tasje van Lacoste. Over hun jas van Lacoste met daaronder een shirt van Lacoste en daaronder een broek van Lacoste. En je raadt het al, daaronder schoenen van: precies. Het groepje moeders praat niet met elkaar. Ze kijken alleen ongeduldig.
Ver van het elite-groepje, een beetje aan de rand van het schoolplein, staat een ander groepje. Een groepje waar je alleen met zonnebril naar kan kijken vanwege het zeer geblondeerde haar. Strakke spijkerbroeken en hippe schoenen horen daar helemaal bij. Ze praten weinig, ze zitten namelijk allemaal op hun Blackberry, Iphone of Samsung met elkaar te pingen en Whatsappen tegelijk.
Dan heb je het groepje Christelijken. Christenen zoeken elkaar overal ter wereld op, dus waarom niet op het schoolplein? Ze zetten nog net geen nederzetting neer, maar je hoeft ook niet te denken dat je er zomaar bij kan gaan staan. Tenzij je je wilt bekeren natuurlijk, dan ben je altijd welkom. Ook deze groep is simpel te herkennen: geen make-up, haren in de natuurlijk kleur (grijzig dus) en in een staart of knot. Sommige zijn wat hipper, die hebben hun haar los of zelfs kort geknipt! Gelukkig dan nog steeds herkenbaar aan de spijkerrok en het spijkerjasje met daaronder een hoog gesloten blouse en de platte schoenen maken het af. De Die-Hard Christen is dan ook nog zwanger of net bevallen.
Tussen al deze groepen in staan de Oma's. Soms met z'n tweeën, maar meestal alleen. Ze wachten geduldig op hun kleinkinderen. Ze hebben al een plastic tasje bij zich, voor de zekerheid, voor als er spulletjes mee naar huis mogen. Je herkent ze aan, dit is simpel: grijs haar en rimpels. Zoals een Oma eruit ziet zeg maar. En je kunt het begrijpen, zij hebben jaren in deze brij van moeders gestaan en staan er nu gewoon wéér.
Verder vind je op het schoolplein een enkele hippie, een verdwaalde vader, wat oppasmoeders en mijzelf.

Maar de schrik van de schoolpleinmoeders staat niet óp het schoolplein, maar ervoor. Deze groep staat bij de poort. Je moet langs ze als je het schoolplein op wilt.
Je kunt ze haast niet zien door de haag van rook. Maar als je goed kijkt, zie je dat ze of staan naast hun scooter, of erop zitten. Hun haar is kort en geverfd in een 'coupe soleil'. Ze roken al sinds hun 16e, dat zie je aan hun gezicht.. beetje gelig en gerimpeld. Ze kijken alsof ze net iets zuurs hebben gegeten. En als ze je aankijken, dan schrik je pas echt. Ken je die film 'The exorsist'? En dat lieve meisje waar dan ineens de duivel in naar voren komt? Nou zo'n blik ongeveer. Deze groep is graag kritisch. Met elkaar zijn ze het natuurlijk altijd eens, maar menig moeder die langs loopt ontkomt niet aan hun blik en bij pech ook niet aan hun commentaar. Zo kun je ineens achter je horen : 'Moet je die schoenen zien!' En als je je omdraait, dan kijken ze je aan met een blik van 'wat?!'. Als je ze te lang blijft aankijken dan zeggen ze dat ook: 'Wat?!' Ik onderdruk dan altijd maar de neiging om ze te corrigeren door te zeggen: 'Wat zegt u?'. Er zijn mensen die omlopen om via de andere ingang te gaan, waar dit groepje niet staat. Zo erg is het.

Ik ben nieuw op het schoolplein. Nu niet meer echt nieuw, maar nieuwer dan de meeste andere moeders. Je krijgt niet vaak kinderen die 5 en 7 zijn en dus in groep 3 en 4 zitten. En daar sta je dan, je totaal niet bewust van de schoolpleinettiquette.
Zo heb ik per ongeluk een jongen van een jaar of 10, die eerst mij en daarna bijna mijn kleine meid van haar sokken reed, gezegd af te stappen. Dat deed hij niet en kwam nog een keer langs scheuren. Dus ik heb hem even gestopt door voor zijn fiets te gaan staan, met gevaar voor eigen leven overigens, want hij ging als de duivel. Bleek dit een zoon van het rookgroepje bij de ingang te zijn! Woeps.
Je scoort ook geen punten als je naast het groepje Christelijke moeders bijna over je eigen veters struikelt en net hoorbaar 'verdomme' mompelt.
En toen ik vroeg of Sam niet even aan zijn Oma moest vragen of hij wel bij ons mocht eten en het bleek zijn moeder te zijn, kon ik het joggingpak groepje ook wel op mijn buik schrijven.
Ik ben hondentrainer, dat kun je ook 'Kynologisch gedragstherapeut' noemen, maar ik gok dat ik het daar niet mee ga redden bij het elite-groepje.

Mijn grootste fout is geweest, denken dat er geen groepjes waren. Dat je 'at random' bij ieder groepje kan gaan staan. Want je ziet het niet en op het rookgroepje na, hoor je het ook niet, maar er heerst een koude oorlog tussen de groepjes. Welk groepje organiseert dit jaar het feestje voor de juf? Wie stemt op wie bij de verkiezing voor de ouderraad? Welke ouder heeft het beste kind in lezen of rekenen of schrijven of allemaal? Wiens kind verteld altijd aan de juf wie er stout zijn geweest? Wie verzameld de meeste flessen voor de arme kindjes? En wie mag meehelpen met het kerstfeest dit jaar? En welke ouder heeft gestemd voor een vrije dag met het suikerfeest?
Deze groepjes laten dit allemaal niet aan het toeval over. Ons schoolplein is als het binnenhof in Den Haag gekruist met een willekeurig plein op Sicilië. Politiek en (karakter)moord zijn aan de orde van de dag.
Echt gezellig hoor, je kids van school halen!

Zo liep ik vorige week het schoolplein op in de gietende regen en hoorde achter me 'tssss zie je waar ZIJ geparkeerd heeft?' Mijn auto stond aan de overkant van de weg op een plek waar je eigenlijk niet mag parkeren, maar waar niemand last van je auto heeft. Gezien de gietende regen en de katjes in de auto die net van de dierenarts af kwamen vond ik het gerechtvaardigd daar mijn auto neer te zetten voor een paar minuutjes. Of je daar ook echt niet mag parkeren weet ik eigenlijk niet, ik heb nog geen bord gezien. Maar haast niemand doet het. Ik draai me om, kijk de coupe soleil in kwestie aan. Ik haal adem, draai me om en loop verder. Ik hoor ze lachen. Ik adem nog een keer diep in en weer uit. 'Ik ben de wijste' zeg ik tegen mezelf. En bedenk me nog dat er kinderen bij zijn. Geef je kinderen het goede voorbeeld. Dooooorlopen.
In mijn hoofd bedenk ik wat ik eigenlijk had willen doen.. had ik dat gedaan dan had ik voortaan bij het groepje 'viswijven' moeten gaan staan, of erger het groepje 'eerder veroordeeld voor geweldsdelicten'.

En ze leefde nog lang & gelukkig

Het is alweer een jaar geleden dat we contact kregen. Ik vond hem tussen mijn 'nieuwe matches' en klikte door naar zijn profiel. Hardop lachte ik, Biko keek ervan op. Als vanzelf klikte ik op 'stuur privebericht'. En zo is het begonnen. Na een paar berichtjes heen en weer, veel humor maar ook serieus wisselde we telefoonnummers uit. Het WAppen begon! Na twee weken spraken we af. Ik was te laat, hij zat daar, in de kou, op de stoep van Bibelot. Onze eerste date en we gingen naar een optreden. Praten ging niet, daar was de muziek veel te hard voor. Gebaren ging wel. Voor ieder ander zou dit misschien een slechte eerste date zijn geweest. Voor ons was dit perfect. We zijn geen praters. Kletsen kan ik prima, maar dat is wat anders. Nu hadden we beide de mogelijkheid elkaar te bestuderen zonder ongemakkelijke stiltes, zonder iets te hoeven zeggen. We communiceerde met de taal der talen: lichaamstaal.
Na het concert hebben we een rustigere plek opgezocht en kon het verkennen met taal beginnen. Ik kan gerust zeggen: het was een succes.
Nooit gedacht dat we een jaar later samen zouden wonen, ik zijn kinderen als die van ons (en dan bedoel ik ons drieën) zou beschouwen, de kinderen praten in VM (Voor Margje er was) en NM (sinds Margje er is). Voor hen is het een eeuwigheid geleden dat ik er niet was.

Als ik schrijf dat ik de kinderen als die van ons beschouw, dan heb ik het gevoel dat ik dat uit moet leggen. Want natuurlijk besef ik dat de band die je met je Papa of Mama hebt heel anders is. En waarschijnlijk verbleekt mijn liefde voor de kinderen bij de liefde die hun eigen ouders voor hen voelen. Ik weet het niet. Ik heb geen kinderen die mijn genen dragen.
En toch zie ik dingen van mijzelf is ze terug. We spenderen veel tijd met elkaar. Dat maakt dat ik van invloed ben op hun ontwikkeling en dat neem ik serieus.

Vandaag heb ik het voor het eerst aangedurfd op een bericht op Facebook te zetten met daarin een verwijzing naar mijn zoon. Ik vond het moeilijk. Want ook al noemt hij zichzelf een kind van mij En mama En papa en voelt hij ook voor een stukje van mij. Het voelt alsof ik lieg. Alsof ik door dat te schrijven zijn ware afkomst verloochen. Dat wil ik niet. Ik wil niemand kwetsen maar ben bang dat wel te doen. Alleen wil ik het alternatief ook niet. Iedere keer 'stiefzoon' gebruiken? Zijn eigen naam doen we meestal niet, zo openbaar op internet.

Hij zelf heeft de doorslag gegeven. Hij moest vanmiddag overblijven omdat ik een dagje ging werken. Normaal werk ik als de kinderen op school zitten. Deze keer ging dat niet. Hij was 'not amused'. 'Je kan toch gewoon tegen je werk zeggen dat je niet kan? Dat je voor je kinderen wilt zorgen?'

Ontroerd was ik. Niet alleen heeft hij het duidelijk fijn thuis, hij beschouwt zich ook een beetje als mijn kind. En ik hem als een beetje mijn zoon.

In een jaar tijd: de liefde van mijn leven ontmoet, gaan samen wonen en (bonus)moeder van twee kinderen geworden.
En dat tot ieders tevredenheid.

Wat zal het komende jaar brengen?