En ze leefde nog lang & gelukkig

Het is alweer een jaar geleden dat we contact kregen. Ik vond hem tussen mijn 'nieuwe matches' en klikte door naar zijn profiel. Hardop lachte ik, Biko keek ervan op. Als vanzelf klikte ik op 'stuur privebericht'. En zo is het begonnen. Na een paar berichtjes heen en weer, veel humor maar ook serieus wisselde we telefoonnummers uit. Het WAppen begon! Na twee weken spraken we af. Ik was te laat, hij zat daar, in de kou, op de stoep van Bibelot. Onze eerste date en we gingen naar een optreden. Praten ging niet, daar was de muziek veel te hard voor. Gebaren ging wel. Voor ieder ander zou dit misschien een slechte eerste date zijn geweest. Voor ons was dit perfect. We zijn geen praters. Kletsen kan ik prima, maar dat is wat anders. Nu hadden we beide de mogelijkheid elkaar te bestuderen zonder ongemakkelijke stiltes, zonder iets te hoeven zeggen. We communiceerde met de taal der talen: lichaamstaal.
Na het concert hebben we een rustigere plek opgezocht en kon het verkennen met taal beginnen. Ik kan gerust zeggen: het was een succes.
Nooit gedacht dat we een jaar later samen zouden wonen, ik zijn kinderen als die van ons (en dan bedoel ik ons drieën) zou beschouwen, de kinderen praten in VM (Voor Margje er was) en NM (sinds Margje er is). Voor hen is het een eeuwigheid geleden dat ik er niet was.

Als ik schrijf dat ik de kinderen als die van ons beschouw, dan heb ik het gevoel dat ik dat uit moet leggen. Want natuurlijk besef ik dat de band die je met je Papa of Mama hebt heel anders is. En waarschijnlijk verbleekt mijn liefde voor de kinderen bij de liefde die hun eigen ouders voor hen voelen. Ik weet het niet. Ik heb geen kinderen die mijn genen dragen.
En toch zie ik dingen van mijzelf is ze terug. We spenderen veel tijd met elkaar. Dat maakt dat ik van invloed ben op hun ontwikkeling en dat neem ik serieus.

Vandaag heb ik het voor het eerst aangedurfd op een bericht op Facebook te zetten met daarin een verwijzing naar mijn zoon. Ik vond het moeilijk. Want ook al noemt hij zichzelf een kind van mij En mama En papa en voelt hij ook voor een stukje van mij. Het voelt alsof ik lieg. Alsof ik door dat te schrijven zijn ware afkomst verloochen. Dat wil ik niet. Ik wil niemand kwetsen maar ben bang dat wel te doen. Alleen wil ik het alternatief ook niet. Iedere keer 'stiefzoon' gebruiken? Zijn eigen naam doen we meestal niet, zo openbaar op internet.

Hij zelf heeft de doorslag gegeven. Hij moest vanmiddag overblijven omdat ik een dagje ging werken. Normaal werk ik als de kinderen op school zitten. Deze keer ging dat niet. Hij was 'not amused'. 'Je kan toch gewoon tegen je werk zeggen dat je niet kan? Dat je voor je kinderen wilt zorgen?'

Ontroerd was ik. Niet alleen heeft hij het duidelijk fijn thuis, hij beschouwt zich ook een beetje als mijn kind. En ik hem als een beetje mijn zoon.

In een jaar tijd: de liefde van mijn leven ontmoet, gaan samen wonen en (bonus)moeder van twee kinderen geworden.
En dat tot ieders tevredenheid.

Wat zal het komende jaar brengen?