Het was de tweede keer dat ik kwam eten. Ik had pannenkoeken meegenomen.
Ik stop net een hap in mijn mond als één van de kinderen vraagt: 'Blijf je vanavond logeren?' en de ander daar meteen enthousiast aan toevoegt: 'jaaa! leuk!'.
Ik kijk naar hun vader, wijs naar mijn mond, net vol.. helaas, ik kan even niet antwoorden.
'Dat komt nog weleens.' zegt hun vader. Dan kijken ze beide naar mij. 'Ik kom eerst gewoon nog gezellig een keertje eten, goed? Ik heb ook geen tandenborstel bij me.'
Dat was prima, kon ik daarna meteen blijven slapen en of ik dan de volgende dag meeging ze naar school brengen. Eventueel mocht ik ook wel hun tandenborstel gebruiken.
Na twee weken ben ik blijven slapen, onder zware druk van de kinderen, dat begrijp je.
Ik had ze nog wel even van te voren gevraagd waar ze dan dachten dat ik ging slapen. 'Naast papa natuurlijk!' was hun antwoord. Om daarna meteen uit te leggen dat papa tegenwoordig aan de andere kant van het bed sliep. Eerst lag mama daar, maar die is naar een nieuw huis gegaan. Dus ik kon op papa zijn oude plek slapen.
Ontnuchterend kinderen.
We hadden afgesproken dat we het heel rustig aan zouden doen, die relatie. Voor onszelf, maar vooral ook voor de kinderen. Want, zo hadden we bedacht, die kinderen worden ineens maar opgezadeld met de nieuwe vriendin van papa. Respect voor hun tempo, was wel het minst dat we konden doen.
Wisten wij veel! Ze begonnen over trouwen nadat ik er ongeveer drie keer was blijven slapen. Uiteraard weer tijdens het eten. Papa verslikte zich, ik had net, heel toevallig, een hap genomen.
Ze begonnen over 'mogen we jou ook mama noemen?' toen ik ze nog geen twee maanden kende en ze vroegen zich af waarom ik nog een eigen huis had. Niet veel later bezorgde ze papa echt epileptische aanval met het verzoek om een broertje of zusje.
'Wanneer gaan jullie vrijen om een baby te maken?'.
Gewoon zo uit het niets. Ik keek verbaasd opzij. Hun vader, al vroeg op de hoogte van mijn kinderwens, moest daar zelf nog even over nadenken. We hadden het er al eens over gehad, maar absoluut niets concreets. Mijn wens was er, maar ik had nu ook twee kinderen. Nee, biologisch gezien niet van mij. Juridisch gezien helemaal niet van mij. Toch heb je de zorg, de geweldige en minder leuke dingen, de uitspraken van jezelf die je terug om je oren krijgt, leren veter strikken, naar zwemles en het allerbelangrijkst: je helpt twee kinderen klaar maken voor een, hopelijk, gelukkig leven.
Ik had het voordeel van twee kinderen die al wat ouder waren, zelfstandig aankleden, dus zelf een half uurtje extra in bed in de ochtend. Ze kunnen zichzelf redelijk vermaken en als je even een middag geen zin hebt om ze te entertainen, zet je een film op. Hoe anders is een baby.
Ook best wel handig: ik heb verantwoordelijkheid, maar niet de eindverantwoordelijkheid. Als ik het even niet weet, zijn daar een papa en een mama. Met zijn drieën kom je er altijd wel uit.
Die wens van een broertje of zusje, dat was geen bevlieging. Regelmatig kreeg ik de vraag of ik al een baby in mijn buik had, want ik werd toch wel een beetje dik. Papa kreeg de vraag of we nog hadden gevreeën en als papa en ik elkaar een knuffel gaven dan klonk er 'oeehhhh ze gaan een baby maken!'.
Uiteraard heb ik uitgelegd dat baby's er niet zomaar komen. Dat je pilletjes hebt die ervoor zorgen dat je geen baby kan krijgen. Waarom je die zou nemen was voor hun overigens een raadsel. Als je geen pilletjes slikt, dan krijg je ook niet zomaar meteen een baby.
Dan merk je dat het kinderen zijn. Vragen als: 'hoe kun je eigenlijk een baby maken als je niet getrouwd bent?' en 'Maar als je gaat vrijen dat komt het zaadje van de piemel toch bij het eitje in de buik en dan komt er toch een baby?'.
Dingen als dat een eitje klaar moet zijn en dat er ook zaadjes doodgaan en helemaal niet bij het eitje komen ('ahhhh gaan ze dan echt dood? en waar gaan ze dan heen? Dan gaan er eigenlijk heel veel kindertjes dood!') dat zijn maar hele rare dingen. Mooi is dat je dan merkt dat kinderen voor sommige dingen niet klaar zijn, ze blijven dan simpelweg niet plakken, hoe vaak je ze ook uitlegt.
Na een tijdje waren hun papa en ik er helemaal klaar voor. We gingen het 'proberen'. Het leek ons zeer onverstandig om dit te delen met de kinderen, of eigenlijk met wie dan ook. De kinderen bleven er over speculeren. Nu konden we antwoorden: 'je weet nooit, soms heb je geluk en krijg je een broertje of zusje, maar dat is altijd afwachten'. Dat was al een beter antwoord dan ons gestotter eerder.
En toen brak de tijd aan dat we wisten dat ik zwanger was, maar het nog te vroeg was om het aan de kinderen te vertellen. De eerste tijd weet je dat je een verhoogd risico loopt dat de zwangerschap toch nog mis gaat. Ik zag er zo naar uit om het de kinderen te vertellen, de weken kropen voorbij. We hadden de eerste echo met 9 weken. Alles zat goed en we besloten het de kinderen te vertellen. Voor allebei hadden we een kaart gemaakt, met een echofoto, een lijntje zo groot als de baby nu was en wat hij woog.
Twee paar verbaasde ogen keken ons aan. Ze vroegen of het echt was. Ja het was echt!
Ontroerend om die bekjes te zien. Wat waren ze blij! Eindelijk!
Ook wij zijn natuurlijk erg blij. Rond 27 oktober wordt de nieuwe telg verwacht!
