Sinds vorig moeten de kinderen voor school een surprise maken.
Het begint met het bedenken wat ze willen maken. Dat begint standaard met het antwoord: 'weet ik niet'. Ik zeg dat ze er vooral rustig over na mogen denken.
Twee dagen later komen de wildste ideeën naar boven: jachtvliegtuigen, een echte politieagent, parkeergarage, de hemel, een kasteel, noem maar op.
Stuk voor stuk prachtige ideeën. Mijn volgende vraag: 'Hoe zou je dat willen maken?'
Dat weten ze niet. Geen idee.
Ik kom met wat tips. Het een is te moeilijk en het ander wordt volgens broer en zus niet mooi. Idee voor idee wordt direct naar de prullenbak verwezen.
Mijn humeur begint al wat aangetast te raken. Ik had me zo voorgenomen om dit jaar met extra veel geduld te helpen bij de surprises.
Ik maakte vroeger mijn surprises voor school huilend. Ik had geen idee wat ik wou maken en al helemaal niet hoe. Als ik dan eindelijk een idee had wat ik zou maken en hoe, viel de uitwerking ontzettend tegen. Ik had vast de stomste surprise van allemaal.
Onze kids maken zich niet druk, wij helpen toch wel om het een leuke surprise te maken? Wij laten ze toch niet naar school gaan met een stomme, lelijke surprise?
En zo kwam het vorig jaar dat ik aan tafel zat te buffelen op een gigantische lipstick terwijl zoonlief op de bank zat te lezen. Ik had niet door dat hij van tafel naar de bank verplaats was, zo druk was ik bezig.
Dit jaar is papa thuis als we met de surprises zijn beginnen. Ik blij. Dit jaar moeten de kids allebei een surprise maken. Papa houdt zich bezig met het in elkaar zetten van politieauto's. Ik help bij het maken van een voetbalveld. De kinderen voorzien ons van tips. 'Kun je niet beter..', 'Waarom doe je dat zo?', 'Ik snap er niets van!', 'Dat vind ik teveel werk hoor!', 'Ik ga dat echt niet allemaal uitknippen hoor!'. 'Maar pap, 1 ding snap ik echt niet..'.
We geven uitleg over hoe je rondjes knipt, wat handig is voor een doel en dat je een beetje rustig aan moet doen met lijm. Ja, plakband is makkelijker, maar dat zie je zitten. En nee, niet 'nou en', we maken een mooie surprise!
Binnen drie kwartier zijn er al een paar vloeken uit onze mond ontsnapt, er is al een bak koffie omgegooid, we horen iedere minuut minimaal twee maal 'nouhou, het lukt niet!' afgewisseld met: 'dit is stom!' en 'ik wil het niet zo maken!'.
Andere uitspraken:
Deze lijm plakt niet.
Volgens mij is dit een schaar voor linkshandige, hij knipt niet recht!
Ik stop ermee!
Niet iedereen is perfect. (bij de opmerking dat de middenstip niet in het midden zit)
Dit papier is gewoon scheef.
Doe jij het anders even..
Waarom helpen jullie haar/hem veel meer dan mij?!
Ik hoop dat ik ook zo'n mooie surprise krijg, anders is het niet eerlijk.
We denken erover allebei de kinderen naar bed te sturen en samen verder aan de surprises te werken. Gezellig, glaasje wijn erbij, chipje.
