Vijftig Tinten Tegenlicht

Vakantie, de tijd om ongestoord te lezen.
Kinderen in het zwembad of bij hun moeder. Man in het zwembad of klussen in de tuin.
Ik op een ligbed of op de bank met een boek, of e-book.

Twee boeken gelezen deze vakantie. Weinig, maar als je op vakantie gaat met twee kids kom je een stuk minder aan lezen toe heb ik gemerkt! Daarnaast, als je leest, moet je steeds een stukje terug omdat je niet meer weet wat er ook al weer gebeurt was voor dat je een handoek ging pakken/geld ging geven voor een ijsje/twee kids in ging smeren met zonnebrand/nat gespetterd werd/ ruzies geslecht hebt/drinken hebt gepakt/mee bent gelopen naar de wc/wat lekkers hebt gepakt/gekeken hebt hoe goed hij kan duiken en zij kan keren in haar zwemband/beleefd gekletst hebt met ouders van vriendjes/nee hebt gezegd op nog een ijsje en uit hebt gelegd waarom niet/geknuffeld hebt en warm gewreven hebt want ondanks dat het 32 graden is, kun je heel koud het zwembad uit komen.

Mijn moeder begon over een heel goed boek. 'Moet je echt lezen! Vijftig tinten grijs. Een bestseller.' Ik hou van lezen. Vraag naar het boek. 'Het is een heel erotisch boek' zegt mijn moeder met een enge twinkeling in haar ogen. 'HO STOP!' Ik wil er niets meer over horen. Mijn moeder die verteld over een erotisch boek? Ik die het daarna nog moet lezen? Oh nee! Mijn moeder kijkt me gepikeerd aan. 'Waarom mag ik daar niets over zeggen? Ik ben ook gewoon een vrouw hoor.' Ik denk even na. 'Ja Mam, jij bent wel een vrouw, maar geen echte, je bent mijn moeder. Net zoals Pap geen man is, maar een Papa.' Mannen zijn mannen, ze laten hun sokken slingeren, gooien de deur voor je neus dicht, zeggen kwetsende dingen zonder het ook maar op te merken en laten je gerust met drie zware tassen sjouwen tot je vraagt of ze ook wat willen dragen. Dan ineens gaat het licht bij ze aan, 'ohw ja wat dragen, dat zou best kunnen'. Papa's zijn niet zo. Papa's zijn er altijd voor je, je kan altijd bij ze terecht. Oke, ze dragen je zware tassen ook niet, maar het is je vader, de eerste man in je leven en meteen de geweldigste. Tenmiste, zo voel ik dat.

'Waarom mag ik niet over dat boek praten?' Ik vraag me af waarom ik dat moet uitleggen. Het lijkt mij vrij duidelijk. 'Omdat je mijn moeder bent! Dat begrijp je toch wel!' Nee, ze begrijpt er niets van. Zij is ook een vrouw, met gevoelens en ik ben tenslotte ook volwassen. Dan kun je dit soort boeken best met je moeder bespreken. Want zo'n moeder en dochter zijn wij. Wij kunnen alles bespreken. Althans, dat denkt mijn moeder.
'Maar mam, hoe moet ik dat boek nou nog met plezier lezen, als ik weet dat JIJ het met plezier gelezen hebt, mijn moeder! Het is gewoon, gewoon, vies!'
Mijn moeder kijkt verontwaardigd.
'Pap, jij begrijpt het toch wel?' Ik doe een poging bijval te vinden. Tot mijn schrik ontkent hij. 'Je wordt bijna 31, dan begrijp je toch wel dat je moeder ook een sexleven heeft.' Wah! Bah! Mijn oren!
Ik kijk wanhopig naar mijn vriend, begrijpt die het dan? Die haalt zijn schouders op.

Later in bed hebben we het er nog over. 'Begrijp jij dan niet dat ik van mijn moeder niet wil horen hoe geweldig ze een sexboek vindt?' Hij antwoord dat hij dat niet begrijpt.
'Maar wat als jouw moeder zegt dat ze genoten heeft van een erotisch boek?'
'Dan doet me dat niks.'
Ik begrijp het niet, hoe kan dit? Ben ik dan echt de enige?

Vijftig tinten grijs staat op mijn e-reader. Maar die kan ik nu dus niet gaan lezen. Dus ik begin aan een ander boek. 'Tegenlicht' van Esther Verhoeff. Ik verwacht een spannend boek. Het is tenslotte Esther Verhoeff!
Dagen ben ik in de ban van Annie Zagt. Het laatste hoofdstuk lees in midden in de nacht, een uur of drie, in bed. Daarna kruip ik huilend tegen mijn vriend aan. 'Waarom lees je dat boek dan ook?!' vraagt hij terwijl hij me troost. Ik weet het ook even niet.

Arme Annie, wat maakt die een ellende mee. Ze beschrijft een van mijn diepgewortelde angsten. Gek worden. Gewoon langzaam gek worden. Niemand die het merkt in het begin, inclusief jezelf. Maar je dwaalt af, je ziet dingen die er niet zijn, je denkt gedachten die niet van jou zijn. Het is mijn grootste nachtmerrie. Krijg je een hartaanval? Heel vervelend, doet vast heel veel zeer. Je kunt medicijnen krijgen en dan overleef je het hopelijk. Maar wat als je gek wordt? En niemand weet wat je precies hebt? En je kunt niet vertrouwen op je zintuigen. Is wat je hoort er ook echt? Wat je ziet, bestaat dan wel? Het zijn je eigen belevingen, voor jou zijn ze echt, alleen voor de rest van de wereld niet. Alleen op de wereld, maar dan niet.

De film 'De gelukkige huisvrouw' (het boek had ik destijds al gelezen) heb ik halverwege uit moeten zetten. Een gezonde vrouw kan na een bevalling gewoon een psychose krijgen. De kans is klein, maar ja.. heel groot als jij 'm net hebt. Zijn er psychiaters die je bij voorbaat iedere week willen screenen tijdens je zwangerschap en de eerste jaren erna? Doe mij er dan zo-eentje, mocht ik ooit zwanger worden natuurlijk.

Eenmaal thuis heb ik genoeg afstand van mijn moeder om aan 'Vijftig tinten grijs' te beginnen. Erotisch boek? Zoals mijn vader al zei: 'Wij noemen dit gewoon porno'.
Op mijn verjaardag, twee dagen na de vakantie, vraagt mijn moeder of ik al in Het Boek begonnen ben. Mijn zus zit erbij. Ik kijk afkeurend en herinner haar aan de afspraak dat we het nooit meer over Het Boek zouden hebben. Tenminste als ze mij nog wat leesplezier gunt. Mijn zus wil weten waar het over gaat. Mijn moeder omschrijft met liefde het boek. De eerste reactie van mijn zus? 'Gatver Mam! Hou op! Wat nou als ik hem nog wil lezen?!'
Ik hou van mijn zus.