In Bad

Woensdagmiddag 15.30

'Wie van jullie gaat als eerst in bad?'
Twee kinderen rennen weg en gillen tegelijk: 'ik niet!'
'Een van jullie twee zal toch echt als eerst moeten. Komen jullie daar samen uit?'
Twee kinderen schudden hard van nee.
'Oke, getal onder de tien, wie het raad hoeft niet als eerst, oke?'
Twee kinderen gissen naar het juiste antwoord.
Hij wint.
Zij grijpt zich aan de bank vast. Die is niet van plan om als eerst te gaan, dat is duidelijk.
Als ik zeg dat ze als eerst moet omdat hij het goede getal heeft geraden zegt ze 'Maar ik dacht al eerder 4 dan hij het zei! Ik zei alleen per ongeluk 2! Dus hij moet als eerst.'
Ik probeer logica, ik vraag het lief, leg uit, vraag nog een keer. Nee. Geen beweging in haar te krijgen. Ik probeer haar dus maar op te tillen en mee te nemen de trap op. Dat is huilen.
Ik probeer het nog een keer op de wijze van 'The Nanny', ga op haar hoogte zitten, vraag wat er is. Natuurlijk weet ik dat al: ze wil niet als eerst, sterker nog, ze gaat niet als eerst.
Ik heb genoeg Nanny gezien om te weten dat ik moet uitleggen, dus daar ga ik nog een keer.
Nee, ze gaat niet.
'Meisje, ik vind dit niet leuk. Het is woensdag, je moet in bad en we gaan je nu uitkleden.'
Nu zwaait ze met haar armen om zich heen tegen mij aan. Ga ik weer, op mijn knieën, 'Meisje, je mag mij niet slaan, zeg maar even sorry!'
Een simpel 'nee' is het antwoord.
'Ga dan maar even op het krukje zitten en daar blijven zitten tot ik je weer kom halen.'
Zo! Dat heb ik even goed opgelost!
Een paar minuten later loop ik terug. ´Ben je al klaar om sorry te zeggen?'
'Nee'
Blijkbaar nog een paar minuutjes nodig.
Na vijf minuten nog eens terug. Dit keer is het antwoord: 'Neehee'
Ik loop maar weer weg en ben nog geen twee stappen weg als ik hoor:
'Ohw en Margje, als ik klaar ben om sorry te zeggen, roep ik jou wel!'

Tot zover de Nanny..

Overigens hebben we het daarna helemaal goed gemaakt en zit ze nu lekker in bad!