Meidenpraat

Ze zijn vier en zes, maar ze doen niet onder voor ons.
Het zijn echte meiden en dus bespreken ze echte meidenzaken.

Ze zitten achterin de auto, mijn dochter van zes en mijn nichtje van vier. Ze zien elkaar minstens 1 keer per week en ze kunnen heel lief spelen en heel goed ruzie maken. Zoals echte meiden dat doen.
Het leuke aan kinderen is, dat ze niet doorhebben dat als jij voorin de auto zit en zij achterin je ze prima kunt horen. Dus bespreken ze allerlei zaken en moet je voorin proberen goed je lach in te houden.
Topic van deze week: verkering.
'Ik ben verliefd' zegt mijn nichtje trots. 'Op wie?!' vraagt mijn dochter heel nieuwsgierig.
'Op Richangelo.'
'En is hij ook op jou?'
'Ja, hij is ook op mij verliefd.'
'Hebben jullie verkering?'
'Ja!'
Er klinkt een hoop gegiebel op de achterbank.
'Maar', vraagt mijn dochter, 'heb je  één verkering, of heb je twee verkerings?'
Geen antwoord. Ik gok dat mijn nichtje geen idee heeft waar het over gaat.
'Ik had twee verkerings' gaat mijn dochter verder. 'Toen ik nog in groep 1 zat. Toen was ik op twee jongens verliefd. Maar nu heb ik nog maar één verkering hoor.'
'Ik ook' zegt mijn nichtje.

Later zitten ze met zijn tweeën in bad. De barbie's gaan ook mee. Twee vrouwen, twee mannen en twee kindjes. Eerst wordt er druk gediscussieerd over wie de baby met het uitgetrokken haar krijgt. Geen van tweeën willen ze een kale baby..
Ik sta de was op te vouwen. Ik denk aan mijn Oma die altijd zei: 'laat ze het maar uitvechten, als je ertussen komt heb jij het gedaan.' Slim die Oma van mij, niets bind meer dan een gezamenlijke vijand. Die Stiefmoeder/Tante die de hele baby afpakt omdat je het niet eens kunt worden. Of zegt: 'getal onder de tien, wie het raadt, mag de baby met haar'. Getal onder de tien is heel oneerlijk als je het getal niet raadt en juist heel eerlijk als je het getal wel hebt geraden. Hoe dan ook, er komt ellende van.
Na even bakkeleien zijn ze het eens, de ene krijgt de mooie man, maar de baby zonder haar. De andere krijgt de lelijke man, maar de baby met haar. Een eerlijke verdeling leek mij zo.
Ieder had nu een man, een vrouw en een baby. Maar een volgend dilemma droeg zich weldra aan.
'Wie is nou de stiefmoeder?' vroeg mijn dochter.
Mijn nichtje had geen flauw idee waar het over ging. Stiefmoeder? 'Ja', zei mijn dochter. We hebben een papa en een mama en een kindje, maar we moeten ook een stiefmoeder. En een stiefvader.'
Maar wie had nu de stiefmoeder? Niemand scheen de stiefmoeder te willen hebben, de echte moeder was way meer in trek.
Toen uitgevonden was wie dan de echte moeder had, was ook duidelijk wie dan de stiefvader had.
Het ging me wel wat aan het hart, al is het heel fijn om als stiefouder zo geïntegreerd te zijn.
Maar toen kwam mijn dochter met een geheel nieuwe verhaallijn: 'Oke' zei ze, 'de moeder en de vader waren gescheiden, maar toen werden ze weer verliefd en toen gingen ze weer trouwen.' Mijn nichtje vroeg zich nog af wat er dan moest gebeuren met de andere papa en de mama. Het meeste was haar al ontgaan, maar dat er nu twee barbie's overbleven in bad, dat viel wel op.
'Oh, die gaan ook met elkaar trouwen. Dat kan toch?' Toen werden de stiefpapa en de stiefmama zo over de rand uit bad gekieperd, want, de trouwerij ging beginnen.

Hart. Steek. Au.